De dagen dat de naam Therapy? veelvuldig in de ether gonsde, liggen alweer een jaar of vijftien achter ons. Het Noord-Ierse rocktrio is echter altijd stug door blijven gaan en heeft na het doorbraakalbum Troublegum en de eveneens succesvolle opvolger Infernal Love nog een zevental prima platen afgeleverd. Dat ze ook live nog steeds (letterlijk) springlevend zijn, bewees het leuke optreden afgelopen woensdag in 013.

RICKY WARWICK
De net als het illustere hoofdprogramma uit Noord-Ierland afkomstige Ricky Warwick mag vanavond helemaal in z’n uppie de aftrap verzorgen. Het grote podium wordt echter moeiteloos gevuld met zijn krachtige en energieke presentie. Duidelijk geworteld in de punk, is Warwick in de loop der jaren net als vele genregenoten steeds meer opgeschoven richting country en aanverwante folkstromingen. Daarin heeft hij een muzikale taal gevonden die zich uitermate goed leent om zijn rauwe, maar gevoelige liedteksten te begeleiden. Enkel gewapend met zijn stem en een gitaar vuurt hij het nodige authentieke zelf gepende materiaal af op het publiek, waarmee de Ierse toon (qua hart en inzet dan) voor de avond gezet wordt.

THERAPY?
De klanken van Stravinsky’s Le Sacre du Printemps vormen de briljante achtergrond waarmee het sympathieke drietal van Therapy? het podium betreedt. Een gunstig muzikaal voorteken, dat gevolgd wordt door een tweetal energieke rockers waarbij frontman Andy Cairns en bassist Michael McKeegan meteen lustig in het rond springen. De daaropvolgende Joy Division-cover Isolation van hitschijf Troublegum zet de stemming er bij het publiek ook direct goed in. Overigens is het opvallend hoe weinig de band gedurende het concert terugvalt op krakers uit die gouden periode. Dat blijkt gelukkig ook niet nodig, want nummers als het duistere Rain Hits Concrete en het agressieve, uiterst meezingbare Die Like A Motherfucker doen het ook prima bij het publiek, om maar te zwijgen van de onontkoombare hits Stories en Diane van Infernal Love. Die laatste is trouwens versterkt een stuk beter te pruimen dan in de met violen opgesmukte akoestische albumversie.

Het nieuwe album wordt vanzelfsprekend ook bepaald niet overgeslagen en heeft getuige het vanavond gespeelde Clowns Galore (‘over de Britse overheid') en Exiles een sterk politieke inslag. Daarbij rocken die nummers als vanouds op een afwisselende en eigenzinnige, kortom typische Therapy? manier, wat tegen het einde van het concert nog eens door het prachtige instrumentale Magic Mountain onderstreept wordt. Het staartje van het optreden wordt  uiteindelijk toch gedomineerd door materiaal van Troublegum, zoals Die Laughing en afsluiter Nowhere (dat de band intelligent laat evolueren uit de Beatles-klassieker Nowhere Man), die het publiek nog een laatste keer gelegenheid bieden mee te zingen en eventueel te springen. Het vormt een mooi slot van een leuk concert, dat bewijst dat deze veteranen nog lang niet uitgespeeld zijn.