Na het succes in de jaren tachtig is het een hele tijd stil geweest rond de hardrockhelden van Vengeance, maar sinds enkele jaren zijn onze vrienden weer Back In The Ring, zoals de titel van hun comebackalbum toepasselijk luidt. Er is inmiddels zelfs alweer een opvolger van die plaat uit, genaamd Soul Collector. Afgaande op de try-out afgelopen zondag in een prima gevulde De Plaats, doet het materiaal op die schijf zeker niet onder voor zijn illustere voorgangers.

Het moet gezegd dat uw verslaggever puur bij toeval ontdekt heeft dat er vandaag een optreden van Vengeance op de rol staat in De Plaats, aangezien dat (overigens alleraardigste) café buiten zijn gebruikelijke referentiekader van concertplekken valt. Meteen maar aannemend dat dit dan ook wel voor de rest van de mensheid zal gelden, heeft hij (in combinatie met de vroege aanvangstijd van de try-out: zes uur) dan ook een beetje een hard hoofd in de opkomst. Bij binnenkomst blijkt echter onmiddellijk dat zijn zorgen ongegrond zijn – hij heeft moeite zich in de kroeg naar binnen te wurmen.

Terecht natuurlijk, want Vengeance is doodeenvoudig één van de beste hardrockbands van Nederlandse bodem, iets wat het merendeels gerijpte publiek duidelijk nog niet is vergeten. Vanavond speelt de band twee sets van een zevental liederen, waarbij het nieuwe album zeker niet vergeten wordt. Sterker nog, men opent met Wait Until The Sun Goes Down, gevolgd door Cross In The Rain, beide nummers afkomstig van Soul Collector, die meteen bewijzen dat de band haar gave voor het schrijven van pakkende en direct aansprekende hardrockkrakers nog niet verloren is. Deze songs kunnen zich namelijk prima meten met daaropvolgende oude bekenden als Take It Or Leave It, May Heaven Strike Me Down en Dreamworld. Enig minpunt is dat de solo’s van vader Jan en zoon Timo Somers in de eerste set nogal moeilijk hoorbaar zijn.

Dat euvel is gelukkig aardig verholpen bij deel twee van het optreden, dat met Rock N’ Roll Shower en het magistrale Arabia van start gaat met een paar onbetwistbare klassiekers. Vader en zoon Somers krijgen tijdens dit deel ruimschoots gelegenheid al dan niet unisono los te gaan op hun instrument en ook drummer John Emmen mag even in zijn eentje op zijn trommels en bekkens rammen. Oudjes als Down And Out worden afgewisseld met recenter werk in de vorm van Rip It Off, terwijl het ietwat aan Judas Priest herinnerende titelnummer van de verse schijf tot het laatst bewaard wordt. Hierbij kan de met karakteristieke malle hoed getooide zanger Leon Goewie het natuurlijk weer niet laten om wat goddelijk vocht over zich heen te gieten. Een fles whisky is voor een try-out echter wat veel van het goede, dus houdt hij het maar bij een kleintje pils.

Op aandringen van het enthousiaste publiek wordt Wait Until The Sun Goes Down daarna nog een keer herhaald, maar dan is de koek toch echt op. Een oergezellige bijeenkomst, die doet uitzien naar een ‘echt’ optreden.