Drie tumultueuze bands deelden donderdagavond hun repertoire met de 013-bezoekers. Opener Lords deed stoer maar was het niet echt. Gelukkig toonden de vijf heren van The Reactionaries wel talent en een gedegen optreden. De oerpunkers van The Germs sloten de ruige avond af en schonken genereus aandacht aan een paar die-hard en dronken fans.

LORDS
Lords heeft eigenlijk weinig te melden, maar produceert daarbij wonderlijk genoeg toch een flinke bak herrie. De zichzelf als stoer beschouwende mannen gooien een half uur lang hun metalpunk evenals een aantal ‘subtiele’ boodschappen (“We're gonna suck all your dicks” en “I'm gonna impose my will on your asshole”) de zaal in. Een aantal mensen pikt het enigszins op en bangt op het gemak het naar de drie Amerikanen kijkende hoofd. Anderen besluiten de band te laten voor wat ze is en te kijken of er nog wat te beleven valt in de lounge. Niet onbegrijpelijk: semigeïnspireerd spel leidt tot semigeïnteresseerd publiek.

THE REACTIONARIES
Om het halfbakken tij te keren komt daarna het Nederlands-Belgische The Reactionaries. Zanger Nico heeft voor zijn coiffure en performance gekeken naar Jim Morrison en het is dan ook niet verbazingwekkend (maar wel bijzonder aangenaam) dat The Doors’ Five To One wordt uitgevoerd. Terwijl de vrolijke bassist Ernst met X-benen op oude gympies rondhupt, hangt Nico aan de expres laag ingestelde microfoonstandaard. De garagepunkrock van The Reactionaries wordt terecht beter ontvangen dan de muziek van Lords, al is de zaal nog altijd in de opwarmmodus.

THE GERMS
De vier leden van The Germs (in 2005 doorgestart nadat de in 1977 opgerichte band in 1980 stopte toen zanger Darby Crash zelfmoord pleegde de dag voordat John Lennon vermoord werd) ronden de avond af met een krap uur pure punk. Bassiste Lorna Doom heeft een dusdanig postuur dat het bijna lijkt alsof haar bas een extra groot lachspiegelexemplaar is en heeft zo'n beetje constant een grote vrolijkmakende glimlach op haar gelaat. Net als gitarist Pat Smear (die ooit een half jaar tourde met Nirvana) heeft ze er schik in dat een tweetal benevelde doch razendenthousiaste bewonderaars aan hun voeten rondspringt. Zanger Shane West (ook bekend als acteur) punkt zich door het optreden heen door op beide boxen naast het podium en naar de dj te springen, een gevonden rugzak om te doen, aan de hoge verwarming en de boxen te gaan hangen en een van de dwepende drinkebroeders voor het podium een stukje te laten eh, zingen.

Mocht iemand nog twijfelen: diepgang, nuance en afwisseling kunnen de ziekte krijgen. The Germs doet niet moeilijk, beukt een end in de rondte met haar korte, rechttoe-rechtaan-en-gaan-nummers en wanneer het optreden klaar is, is het klaar. C’est ca. Er komt geen toegift, maar daar lijkt niemand bezwaar tegen te hebben, aangezien de band het publiek in een encore niets nieuws zou kunnen bieden. Doom en drummer Don Bolles lijken het ook allang prima te vinden en gaan op de rand van het podium wat roken (Bolles) en met fans praten (Doom). De avond was onderhoudend, maar of ze memorabel is, is een andere vraag.