Niemand minder dan Moby stond dinsdag in de Dommelsch Zaal van 013. Dat de New Yorker veel fans heeft in Nederland moge duidelijk zijn, want de kaartjes waren snel uitverkocht. Terecht, want Moby is en blijft één van de beste dance-artiesten van de afgelopen jaren.

Het blijft lastig. Kies je er als artiest voor om met een grote band alles live te spelen, voor zover dat mogelijk is? Of ga je voor de gemakkelijke en goedkopere weg en laat je een backing-track meelopen? De elektronische muziek van Moby leent zich beter voor de tweede optie. Daar hoeft hij zich eigenlijk niet voor te schamen, want bijna alle grote bands doen het. Zijn muziek zit bij vlagen zo ingenieus in elkaar dat het vrijwel onmogelijk is om die live helemaal goed over te brengen op het publiek. Maar het gebruik van die backing-track slaat bij Moby soms een beetje door. Het blijft raar als je vijf mensen op het podium ziet staan en er uit de speakers een veelvoud van instrumenten klinkt. Dat maakt het geheel een beetje nep en dat is jammer.

Het klinkt allemaal prima, laat daar geen discussie over zijn. Moby’s twee zangeressen, die het merendeel van de zangpartijen voor hun rekening nemen, hebben volle, zuivere stemmen. Maar het enthousiasme ontbreekt. Tussen de nummers door komt de zanger niet veel verder dan “Thank you, thank you, thank you”. Het doet een beetje plichtmatig aan. Dat is jammer, want in twee uur laat Moby wel zien dat hij in bijna twintig jaar een ontzettend veelzijdig repertoire heeft opgebouwd. Meerdere keren zullen de niet al te grote kenners van Moby een oh ja-moment beleven. Is dat nummer van Moby? Nooit geweten. Dat is natuurlijk niet zo raar, omdat zijn liedjes ontelbare keren zijn gebruikt in films en tv-programma’s.

Alle bekende nummers passeren de revue. Van het oude Bodyrock tot het mooie Porcelain, het rustige Why Does My Heart Feel So Bad en het indrukwekkende Natural Blues. In de toegift komt dan ook nog Lift Me Up langs, zijn meest recente hit. In die toegift bewijst Moby overigens dat hij ook zonder backing-track een aardig eind komt, door een nummer achttien minuten lang volledig live te spelen zonder dat het gaat vervelen. Op het einde mogen de voetjes nog even van de vloer op het ritme van rave-klassieker Feeling So Real. Het einde van een optreden dat op zich niet heel bijzonder was, maar ook het einde van een avondje heerlijke muziek.