Voor de gelegenheid in haar eentje, onder wit winkellicht, weet Marielle Woltring van Lavalu een aangename, warme show neer te zetten tussen de cd-rekken in Sounds. Er is koffie met melk en suiker. Achter Woltring hangen posters van Living Colour en De Staat, op haar T-shirt staat in grote witte letters de Tilburgse band Woost. "Typisch", dat ze net deze ochtend besloot dat shirt aan te trekken, zegt ze zelf. Woltring heeft een innemende persoonlijkheid, die ruimschoots de koelheid van de ruimte compenseert.

De rest van haar band is er niet bij, waarschijnlijk om praktische redenen (de kleine ruimte in de winkel). Het maakt ook niet uit; nu komt alles behalve haar pianospel uit een iPod. Woltring trekt het handjevol publiek en een enkele toevallige voorbijganger, aangetrokken door de muziek die door de geopende deur de straat op zweeft, met gemak mee in haar betoverende liedjes. Haar stem is krachtig, vol en heeft een klein raspend randje. De breekbare, warme liefdesliedjes zijn droevig, maar niet meelijwekkend. Er straalt een kracht vanaf die niet zielig gevonden hoeft te worden. De zoete stem weerkaatst op de houten vloer en tegen de rekken vol cd's en langspeelplaten. "I give so much, I lose myself."

Een elektronische band heeft ook zo zijn nadelen. Daar komt Woltring achter wanneer het zojuist gespeelde nummer nogmaals instart in plaats van een volgend nummer. Woltring lost het foutje zo charmant op, dat niemand het haar kwalijk kan nemen. Ze grinnikt: "Het is nog een beetje wennen."

Veel te snel is het mini-concert van een nummer of vijf voorbij. Een zangeres die in zo'n kale setting al zoveel indruk maakt; dat doet verlangen naar een optreden met haar hele band. Lavalu biedt tenslotte met een innemende glimlach aan haar cd voor de liefhebber te signeren. Sounds is en blijft immers een cd-winkel.