Komt het door de regen? Is de nieuwe aflevering van Popstars zo spannend dat je hem niet mag missen? Is vijf euro entree te veel? Is Hank and Lily te experimenteel voor Tilburg? Wie het weet mag het zeggen. Het is in ieder geval pijnlijk leeg in Cul de Sac op vrijdagavond om negen uur, het tijdstip waarop het duo geprogrammeerd staat. Nog maar een nummertje van Radiohead de cd-speler in dan en maar hopen dat het drukker wordt. Dat wordt het niet, dus Hank en Lily beginnen hun sprookjesshow een uur later dan gepland voor een man of twaalf.

Als ze al teleurgesteld zijn in de lage opkomst, dan laten ze dat in ieder geval niet merken. Energiek spelen de twee continu met een brede lach op het gezicht. Lily althans; Hank's gezicht gaat schuil achter een gouden mondkapje en pilotenbril, dus naar zijn gezichtsuitdrukking blijft het gissen. De gitaar- en drumlijnen zijn krachtig, maar vrij eenvoudig. Hank and Lily moet het vooral hebben van haar performance, vocalen en verrassende ritmewisselingen. De vergelijking met dat andere theatraal uitgedoste duo, Dresden Dolls, is snel gemaakt, vooral gebaseerd op uiterlijk. Muzikaal gezien heeft Hank and Lily echter meer gemeen met het duo Isobel Campbell & Mark Lanegan: hoge, zoete vrouwenstem versus zware, rauwe mannenstem op een bedje van pop, rock, singer-songwriter en country. Voeg daar een duik in de verkleedkist, een zingende zaag en wat bizarre songteksten aan toe et voila: The Hank And Lily Show.

Hank's masker ziet er niet alleen angstaanjagend buitenaards uit, het geeft zijn stem iets vervreemdends, zeker wanneer hij hem een enkele keer laat vibreren. Hoewel zijn uithalen niet bepaald zuiver zijn, moet je Hank nageven dat zijn zanglijnen een duistere laag toevoegen aan de lieflijke zang van Lily. Het duo zit vol tegenstrijdigheden: het sprookjesachtige hertjesuiterlijk van de hoogblonde Lily staat in sterk contrast met haar volgetatoeëerde armen en stoere drumpartijen. Hank's openhartige teksten steken schril af tegen zijn podiumoutfit, die hem onherkenbaar maakt; diezelfde teksten zijn vaak melancholisch, in tegenstelling tot de opgewekte, vrolijke muziek. "This is a happy song... about dying", kondigt Hank treffend aan. Hank and Lily heeft iets ongrijpbaars, sinisters en mysterieus, maar is bovenal origineel. Het excentrieke duo is een fabelachtige verademing in poprockland. Het tweetal is bovendien niet bang om met instrumenten te experimenteren. Af en toe legt Lily de drumstokken aan de kant om een stukje dwarsfluit of zingende zaag te spelen. Zingende zaag? Jazeker. Een échte zaag, recht uit de bouwmarkt. Elektrisch versterkt met een contactmicrofoontje, dat wel. 

Van een beetje publieksparticipatie is het duo ook niet vies. Het publiek overigens wel, maar het is nu eenmaal een beetje ongemakkelijk om in een lege zaal mee te gaan schreeuwen. "Hooh!" "Hah!" Ah, niet iedereen vindt het dus genant. Het nummer Junkie Shuffle komt met heuse danspasjes, die Lily het publiek al drummend voordoet. Met tekst en uitleg van Hank erbij, lukt het een enkeling uiteindelijk deze bijzondere shuffle ten uitvoer te brengen. Het komt neer op een langzaam heen en weer wiegen van het bovenlichaam, met de linkerelleboog in de rechterhand. Even later nodigt Hank nog uit tot een 'awkward slowdance', wat uitmondt in een eenzaam dansje en een wat ongemakkelijke groepsknuffel. Wanneer Lily vervolgens haar liefde voor David Hasselhoff verklaart ("Sing for me David!") en het superkorte, maar oh zo grappige I Like Having Sex With Old People ("Really, really, really old people!") voorbij komt, is de absurde variétéshow compleet. 

Na ruim anderhalf uur spelen Hank en Lily hun laatste nummer en houden het, na enig protest uit het publiek, dan toch voor gezien. De 3VOOR12/Tilburg dj's beginnen hun plaatjes te draaien en de Cul stroomt langzaamaan toch vol. Popstars is zeker afgelopen.