Na een odyssee van tien jaar aanvaardde het metalen schip van F.R.E.U.D. afgelopen zondag de laatste muzikale reis in de Kleine Zaal van 013. De Tilburgse band werd daarbij vergezeld door vele musicerende vrienden die ze in die jaren in binnen- en buitenland tegen het lijf liep. Het vormde een waardig afscheid van en voor deze sympathieke bende.

STATE OF THE ART
De Duitsers van State Of The Art hebben vanavond het altijd twijfelachtige genoegen het spits af te mogen bijten. Gelukkig is er al wat publiek aanwezig om half zeven, maar veel beweging weten de stoere heren daar helaas nog niet in te krijgen met hun metalcore. Dit ondanks de aanwezigheid van een tweetal briesende zangers, die overigens later op de avond nog een belangrijke rol zullen vervullen in de moshpit. Desalniettemin in muzikaal opzicht een mooie start van deze avond.

CIRCLE OF SILENCE
Met Circle Of Silence belanden we vervolgens weer in eigen land, althans voor degenen die in tegenstelling tot presentator Joost The Host van mening zijn dat Limburg daar deel van uitmaakt. Evenals de andere bands van vanavond opereert de groep in het moderne metalen domein en zoals daarin gebruikelijk zetten de leden een energieke performance neer, waarbij vooral de zanger moeite heeft stil te blijven staan (zoals een getergde 3VOOR12-fotografe uw verslaggever achteraf weet te melden). Ondanks herhaalde aansporingen van dit heerschap kijken de aanwezigen de kat nog uit de boom.

STURCH
Daar komt dan eindelijk verandering in met het optreden van Sturch. De zanger van deze band uit het land van onze oosterburen (voor deze tour aangevuld met de bassist van het vanavond alomtegenwoordige F.R.E.U.D.) besluit de grote leegte direct voor het podium met zijn eigen niet onaanzienlijke gewicht te vullen om zo de afstand met het publiek te verkleinen. Deze strategie blijkt vruchtbaar: nadat hij nog enige aanwezigen om de hals is gevlogen, weet hij de mensen dan toch zover te krijgen om dichterbij te komen en actiever te participeren. De stuiterende muziek helpt daar natuurlijk ook een handje bij.

CYRCUS
Met het derde en laatste Duitse combo van vanavond wordt voorlopig het muzikale hoogtepunt bereikt. De jongens van Cyrcus zetten een aanstekelijk en afwisselend optreden neer, waarbij rustige passages met heldere zang feilloos overgaan in woeste, met gebrul overladen stukken. Bovendien beschikt de band duidelijk over de broodnodige humor, getuige enige bandshirts die verwijzen naar de flinke omvang van de frontman. Ook de poging van deze beste beer het publiek bij het gebeuren te betrekken door een refrein te laten meezingen is zonder meer komisch te noemen, hoewel dit ondanks de aanwezigheid van enkele fans al snel ontaardt in veel blabla.

F.R.E.U.D.
De band waar het vanavond om draait is vanzelfsprekend F.R.E.U.D.. Hun afscheid wordt aangekondigd door de eerder genoemde Host, die klaarblijkelijk nog tot op zijn negentiende worstelde met zijn muzikale ‘coming out’ tegenover zijn ouders en opa. Of de oprichting van F.R.E.U.D. in dezen heeft gezorgd voor de definitieve doorbraak blijft enigszins in nevelen gehuld, maar onze aankondiger wil in ieder geval kwijt dat toch maar weer blijkt dat muziek mensen bij elkaar brengt. Daar is natuurlijk niets tegen in te brengen. Vervolgens betreedt de voltallige band strak in het pak dan wel begrafeniskostuum het podium om nog een laatste keer stevig los te gaan, daarbij gesteund door een volle zaal vol familie, vrienden en bekenden. Dat kan dus eigenlijk niet mis gaan - en dat gaat het dan ook niet. Helemaal vlekkeloos verloopt het concert trouwens niet, met een over een plas bier slippende gitarist en wat technische problemen met drums en bas, maar daar maalt natuurlijk niemand om en de band blijft gewoon vrolijk doorgaan. Er wordt stevig bewogen op en voor het podium (dat laatste met dank aan het tweetal uit de kluiten gewassen zangers van opener State Of The Art) en bij afsluiter Vibes wordt door velen lustig op en neer gesprongen. Kortom: een waardig afscheid van dit fijne combo.

RISE A THOUSAND
De vrienden van Rise A Thousand hebben de nogal ondankbare taak het feest na het hoofdoptreden van de avond af te sluiten. Vele aanwezigen zijn inmiddels alweer gevlogen, maar dat belet de band niet om voor het resterende groepje een enthousiaste show neer te zetten, die aanvankelijk wel geplaagd wordt door problemen met één van de gitaren. Door een paar melige meiden wordt nog aardig gedanst op de opgefokte tonen van dit vijftal, die deze gezellige avond op een passende noot naar zijn onvermijdelijke conclusie voeren. Aan alles wat  goed is komt immers ooit een eind.