Onze lokale snelheidsmaniakken van Frankie And The Wonderboys hebben onlangs een nieuw schijfje genaamd All Fired Up uitgebracht en dat vraagt natuurlijk om een feestje. Afgelopen zaterdag was het dan zover in een gezellig druk Little Devil.

DOGHOUSE GALLOWS
Bijzonder druk is het echter nog niet wanneer het Utrechtse Doghouse Gallows de aftrap verzorgt. Dat weerhoudt dit viertal gelukkig niet van het neerzetten van een energieke show. De agressief stuiterende rock, inclusief sporadische rappe solo van dit viertal, mikt direct op de onderbuik en slaagt erin de adrenalinespiegel van uw verslaggever substantieel te verhogen (overigens ontdekt hij achteraf tot zijn verbazing dat de hoofdverantwoordelijke voor de puike ritmes grunter George Oosthoek van Orphanage is - grappig hoe je iemand buiten een bekende context vaak niet meteen herkent). Helaas voor de heren heeft het aanwezige publiek als geheel niet veel zin in beweging.

HITMAN HEARTS
Het vervolgens aantredende Randstedelijke gezelschap Hitman Hearts vergaat het wat dat betreft niet veel beter, ondanks een goede poging tot contact met het publiek van een van het podium springende gitarist. Muzikaal gesproken geeft deze band vooral blijk van een grote voorliefde voor AC/DC en aanverwante klassieke hardrock. Zij het dat Hitman Hearts in tegenstelling tot de Australiërs twee leadgitaristen in de gelederen heeft, waardoor er wat meer gesoleerd kan worden. Afgezien van een niet altijd even goed verstaanbare zanger en een bij tijd en wijle wat rommelig geluid, zet ook dit ensemble een fijn optreden gevuld met aansprekende liederen neer, wat echter wel wat meer publieksparticipatie had kunnen gebruiken (en ook had verdiend).    

FRANKIE AND THE WONDERBOYS
Maar goed, de band waar het deze avond natuurlijk uiteindelijk om draait is Frankie And The Wonderboys, wat overigens ook goed te zien is aan de hoeveelheid publiek dat zich hiervoor in de zaal heeft genesteld. Niet alleen de groepsnaam roept associates met het begintijdperk van de rock ‘n roll op, ook de thematiek van de nummers is daar volledig mee in harmonie. Juweeltjes als Burning Rubber en Rebel Girl spreken boekdelen en bakenen keurig het reeds door Chuck Berry ontgonnen ‘wagens-en-wijven’-domein af, waarin deze bende duidelijk het liefst vertoeft (het tevens voorbijkomende Speed Queen vat deze beide fascinaties nog eens treffend in twee woorden samen). Niet meer dan toepasselijk dus dat de groep deze rock ‘n rollmeester eert middels een cover van Johnny B. Goode, die na een tweetal valse starten dan toch eindelijk goed uit de startblokken schiet. Dat is trouwens meteen ongeveer het enige moment van stilstand in de show, want deze band speelt volgens hetzelfde devies als ze in haar teksten uitdraagt: ‘gas erop en doorblazen’. Subtiel is het derhalve allemaal niet, vermakelijk echter wel en het resultaat is dan ook een geslaagde presentatie van het nieuwste muzikale wapenfeit. Dat er nog maar vele mogen volgen!