Rauwe rock voor mensen die van auto's houden; het muzikale gedeelte van de Tilburg Cowboys AutoSalon werd in de Kleine Zaal van 013 ruig ingevuld door Elle Bandita en Drive Like Maria. Al deed de naam van laatstgenoemde vermoeden het beste aan te sluiten bij deze autodag, het was Elle Bandita die echt flink uit de bocht vloog. Drive Like Maria gaf gas, maar bleef wel erg keurig aan haar kant van de weg rijden.

ELLE BANDITA
Niet dat ze iets tegen Di-rect heeft, maar willen de fanatieke fans vooraan in het publiek toch even normaal doen en stoppen met gillen alsof ze naar een concert van de poprockband uit Den Haag staan te kijken? Elle Bandita heeft gesproken. In een iets minder spannend pakje dan we van haar verwacht zijn (Slayer-T-shirt en stylish gescheurde skinny jeans), stort Elle Bandita haar 'trash-punk-electro-rock' over het podium uit. Haar vier mannelijke bandleden zwiepen hun bezwete haren stoer in de rondte, maar hoe ze hun best ook doen, ze verbleken bij dit vrouwelijke rockbeest met haar krachtige stem.

In het titelnummer van de eerste full length cd Queen Of Fools bewijst Elle Bandita dat ze niet alleen brute kracht in haar stem heeft, maar dat ze ook hoge noten en meer melodieuze zanglijnen loepzuiver kan zingen. Bandita's gitaar wordt even later aan de kant gelegd voor Pink, "voor iedereen die met zijn hoofd in de wolken zit". Snelle gitaarriffs, snoeihard geram op de drums, geschreeuw in de microfoon. De synthesizerloopjes zijn soms te cheesy voor woorden, maar worden ruimschoots gecompenseerd door de rauwe rock die door de rest van de band geproduceerd wordt. Terwijl mensen in het publiek foto's van elkaar maken voor op Hyves of Facebook, barst op het podium een ware gitaarorgie los. De blouse van de gitarist kruipt knoopje voor knoopje verder open terwijl hij langs de hals van zijn gitaar likt als een volleerde jaren tachtig rockster, zweet gutst in de nekken van zowel bandleden als publiek en hoewel niet erg journalistiek verantwoord, is hier maar één beschrijving echt op zijn plaats: Elle Bandita is gaaf!

DRIVE LIKE MARIA
Na een pauze die een eeuwigheid lijkt te duren is daar dan Drive Like Maria. Tja, vergeleken met Elle Bandita is dit dan toch een tikkeltje saai. Hoewel strak uitgevoerd en energiek, verbleekt dit in zichzelf gekeerde trio toch enigszins bij de rasartieste die hier nog geen uur geleden op de bühne stond te springen. Pas wanneer zanger Bjorn Awouters na drie nummers vanachter zijn drumstel vandaan komt en echt de frontman op het podium wordt, komt er meer dynamiek in het optreden van de band. Hoe de overige twee ook hun best deden, het gemis van een energieke frontman op het podium wisten ze niet te verhullen, waardoor het geheel een nogal statische uitstraling kreeg. Al na een paar nummers zijn de net opgedroogde nekharen alweer doorweekt van het zweet, want als er iets is dat dit drietal kan, is het gas geven. Met haar vuige, uptempo stonerrock zet Drive Like Maria het groepje fanatieke gillers nu aan tot crowdsurfen. De bassist ramt op de snaren van zijn bas alsof het een gitaar is, de gitaarlijnen zijn retestrak en de zang aangenaam nasaal en helder.

Dit optreden staat als een huis, laat daar geen misverstanden over bestaan. De nummers worden opgebouwd en houden de spanning vast om vervolgens tot een krachtig en abrupt einde te komen. De stukken waarin twee- of driestemmig gezongen wordt, geven een extra gelaagdheid aan de meer melodieuze stukken in de nummers. Het geheel klinkt ontzettend gelaagd, al zijn het slechts drie instrumenten, af en toe aangevuld door een extra drum of gitaar waar de zanger los op gaat. Petje af ook voor de heren geluidstechnici, want dit zou net zo gemakkelijk kunnen ontaarden in een grote bak herrie, maar dat doet het niet. De nummers worden mooi uitgesponnen en gaan niet vervelen, ondanks de eentonigheid die dit genre toch enigszins kenmerkt. Tijdens de toegift komt dan eindelijk de ware rockaard van Drive Like Maria naar boven - rauwer en vuiger dan wat ze tot nu toe heeft laten horen. In een waas van rood licht versmelten de geluidsuitbarstingen door elkaar waardoor je op een gegeven moment niet meer weet welk geluid uit welk instrument voortkomt. Drive Like Maria racet eindelijk de andere weghelft op. Dat zou ze vaker mogen doen.