Terwijl eerder op de dag door toedoen van een losgeslagen gek grindcore teksten trieste werkelijkheid werden, konden geestelijk wel sporende liefhebbers van dat genre in de namiddag en vroege avond terecht in Little Devil, alwaar het Amerikaanse Origin een spetterend optreden verzorgde op een pas verbouwd en aanmerkelijk verbeterd podium.

BRAINCASKET
Maar voor het zover is, mag het uit Heerenveen afgezakte Braincasket dat podium een eerste vuurdoop geven. Ze doet dat met een degelijk potje ouderwets beukende death metal, waarmee de gehoorgangen alvast grondig schoongespoten worden. Een aardige opening van de dag dus, hoewel men hier en daar wel wat meer afwisseling in de nummers zou mogen aanbrengen. Maar goed, een proost op de Kut van de Koningin vergoedt natuurlijk al veel (een nogal platte toast, zal de nietsvermoedende lezer wellicht denken, maar schrijver dezes is ervan overtuigd dat de zanger hier doelt op de schier onuitputtelijke barende kracht die uitgaat van de schede van ons aller oermoeder).

DRDOOM
Daarna is het de beurt aan het eveneens uit het noorden des lands afkomstige DrDoom om de stemming er goed in te krijgen. En daarin slaagt deze band zeer zeker, want het enthousiasme spat werkelijk van dit viertal af. Met name de al snel half ontklede zanger (wiens broek overigens in lijn met de al enige jaren in bepaalde hippe kringen heersende mode vervaarlijk ver onder het middel hangt, maar wonderbaarlijk genoeg nimmer afzakt) gaat helemaal uit zijn dak op een explosieve muzikale cocktail die door een vriend als een mix van Soilent Green en Impaled Nazarene wordt omschreven. Niet verwonderlijk en volkomen verdiend derhalve dat deze band behoorlijk wat leden van het publiek stevig aan het headbangen krijgt.

ORIGIN
Dat is echter nog niets in vergelijking met de energie die de Amerikanen van Origin weten te ontketenen. Ternauwernood zijn de eerste nootjes van deze band verklonken of er vormt zich al een aanzienlijke mosh pit voor het sinds een dag in hoogte meer dan verdubbelde en wat ruimere podium. Een fijne consequentie van deze nieuwe podiumopzet is dat de heftige grind van deze lieden door enige laaggeplaatste speakers niet alleen hoorbaar, maar ook voelbaar is: de onvermoeibaar voortratelende basdrums en de onmogelijk drukke baspartijen komen je als het ware als een frisse wind tegemoet geblazen.

Tel daarbij vingervlug gitaarwerk en een brute brul op en je hebt een mooi feestje, dat levendig wordt gehouden door met gulle hand rondgestrooide verrassende breaks en de nodige swingende momenten (niet alleen in de vorm van meeknikpassages in nummers trouwens: de zanger doet tussendoor ook een kleine Louis Armstrong imitatie, waarna de drummer het intro van Iron Maidens Run To The Hills speelt). Het publiek weet dan ook van geen ophouden, maar na twee toegiften is de koek op en kan eenieder moe maar voldaan huiswaarts keren, al of niet met een nieuw Originshirt of -cd op zak. De band heeft de omweg door Nederland niet voor niets gemaakt, zoveel is zeker.