Sleepy Sun zette zondag in de Bat Cave een optreden neer vol verrassende wendingen. Langdradige gitaarsolo's en dromerige zang werden afgewisseld met energieke indierock vol snoeihard gitaarspel.

De bandleden zijn elkaar letterlijk kwijt voordat ze aan hun optreden beginnen. Een jong meisje met kort haar klaagt hier openlijk over. Het blijkt de zangeres van de band. Een ander bandlid kijkt verdwaasd de zaal rond om te zien waar de rest van zijn band uithangt. Na een klein half uur loopt de zanger met de overige bandleden de zaal binnen en lijkt het optreden alsnog door te gaan.

De zanger van Sleepy Sun vraagt om wat mist op het podium. Het zet meteen de toon van dit optreden vol langdradige gitaarsolo’s, langzame drum en alsmaar voortdurende zangpartijen. De muziek van Sleepy Sun is een trip waarin de bandleden soms (te lang) blijven hangen. Dit maakt het eerste gedeelte van hun optreden moeilijk om naar te luisteren. Het zangduo is introvert en er is weinig interactie met het publiek.

Ineens verandert de muziek abrupt van toon. Van hippieachtige psychedelische rock naar intens energieke indierock. Dit experimentele komt voortdurend terug. Het wordt nog duidelijker wanneer een van de gitaristen percussie gaat spelen en de twee overgebleven gitaristen het ietwat ingedutte publiek met snoeihard gitaarspel wekken. Het maakt het optreden tot een interessante, schizofrene belevenis. Dit wordt versterkt door de variatie aan instrumenten. De zanger pakt er regelmatig een mondharmonica bij, of een sambabal. Twee houten stokjes worden bespeeld door een andere gitarist. De gitaristen wisselen elkaar ook voortdurend af. Dan speelt de een meer op de voorgrond, dan weer de ander. Het tweede gedeelte van het optreden klinkt daardoor aanzienlijk beter dan het eerste. De zanger zoekt meer contact met het publiek, de gitaristen lijken wat meer tot leven te komen en de zangeres laat haar loepzuivere stem meer gelden dan in het begin. Na het concert blijf echter de vraag of het optreden van een uur er toch echt geen twee waren.