In het kader van de Jägermeister Demolition Tour stond afgelopen zondagmiddag een drietal bands op het programma om degenen die de duisternis van de Bat Cave verkozen boven de zon van snoeihard luistervoer te voorzien. Deadcell gaf een prima industrialperformance, waarna The Lucifer Principle een enthousiaste death metal set verzorgde en The Monolith Deathcult afsloot met een ietwat gereserveerd gebrachte combinatie van beide genres.

DEADCELL
Met de uitdrukking ‘Eindhoven de gekste’ zijn we natuurlijk allemaal bekend. En inderdaad, het uit die stad afkomstige industrialgezelschap Deadcell maakt het behoorlijk bont. In de beste zin van het woord welteverstaan: de groep paart haar duistere mechanische muziek namelijk aan een extravagante liveshow waarin naast projecties met een sterk anti-Amerikaanse en antireligieuze boodschap een dame in het oog springt, die afwisselend als militaire, nachtwezen, cheerleader en wat niet al gekleed gaat en de muziek met haar gedans en gemarcheer de nodige kleur verleent. Positieve associaties met acts als Laibach (symboolgebruik) en Ministry (boodschap) zijn dan ook snel gelegd. Een uitstekend en in visuele zin onovertroffen begin van deze metalen middag. 

THE LUCIFER PRINCIPLE
De ‘death ‘n’ rollers’ van The Lucifer Principle mogen het oog misschien wat minder verwennen, de staande contrabas die bij aanvang van het concert op het podium verschijnt mag toch wel opvallend genoemd worden. Een instrument dat je toch eerder zou verwachten bij bijvoorbeeld een rockabillyband, maar het moet gezegd: enige verwantschap met dat genre heeft deze band wel, met name wat betreft aanstekelijke groove en enthousiaste podiumpresentatie. Jammer genoeg mogen de pogingen van de sympathieke zanger (grunter) tot interactie met de zaal maar op een matige respons rekenen, hoewel uw recensent er wel een blikje bier aan te danken heeft. Ook afgezien van deze onbewuste omkoperij staat echter als een paal boven water dat deze band vandaag een puik pakket swingend doodsgereutel aflevert. 

THE MONOLITH DEATHCULT
Vervolgens sluiten de stoere kerels van The Monolith Deathcult af met epische, monumentale death metal waarin alles wat God verboden heeft uitgebreid bezongen wordt. Om de zondagse stemming er een beetje in te houden worden we zelfs getrakteerd op een lachwekkende preek van de een of andere kleingeestige dominee over de plaag van het vloeken. Sowieso maakt deze band veel gebruik van sfeervolle intro’s en uitleidingen, die soms behoorlijk tegen het industriële domein aanschurken. De perfecte synthese van de beide voorgaande bands dus? Nou nee, want The Monolith Deathcult ontbeert de uitbundige show van de eerste en het extravert enthousiasme van de tweede band. De band maakt integendeel een wat in zichzelf gekeerde indruk, waardoor de bepaald niet overmatig gecompliceerde muziek toch wat hermetisch overkomt. Verder is het echter geen slecht optreden en men weet een enkele aanwezige zelfs tot headbangen te bewegen. Tenslotte worden we allen netjes bedankt voor onze vrijwillige opsluiting in een duister hol op een dag die eerder tot het terras uitnodigt. Maar van die keuze hoeft de ware metalen fanaat zeker geen spijt te hebben.