Liefhebbers van ingenieuze pop/rock konden donderdag hun lol op met britpopcombo Silence Is Sexy en alternatieve rockgroep Woost (beiden afkomstig uit de stal van indielabel My First Sonny Weissmuller), terwijl stonertrio Lucid het oorspronkelijk geplande Venus Flytrap zeer adequaat verving. Het leverde een diverse avond vol prima muziek op, die echter nogal lauw werd ontvangen door het Bat Cave publiek.

LUCID
De Haagse heren van Lucid spelen vanavond in plaats van Venus Flytrap. Daar hoeft het publiek echter niet rouwig om te zijn, want dit drietal opent de avond met een puike stonerset die de aanwezigen goed wakker schudt. Hoewel bovengetekende geen decibelmeter bij de hand heeft, durft hij met een gerust hart te stellen dat deze groep veruit de meeste herrie produceert van de drie gezelschapjes van vandaag. Dat zegt natuurlijk nog niets over de kwaliteit van het gebodene, hoewel het in dit genre wel mooi meegenomen is. Maar ook daarmee zit het wel snor: deskundig uitgesponnen songs met de nodige Black Sabbath invloeden. Een heftige start van de avond dus.

SILENCE IS SEXY
Met het grotendeels keurig gekapte en geklede Silence Is Sexy, belanden we vervolgens in wat rustiger muzikaal vaarwater. De strak in het pak zittende bassist zou misschien nog wel uit Einstürzende Neubauten kunnen zijn weggelopen, maar muzikaal gesproken heeft de band eigenlijk niets gemeen met de Duitse groep waar haar naam naar alludeert. Nee, Silence Is Sexy maakt hedendaagse britpop in de stijl van Editors en Interpol. En doet dat trouwens heel vakkundig, getuige bijvoorbeeld de uitermate pakkende single This Ain’t Hollywood en een eigenzinnige bewerking van Neil Youngs Southern Man (weer zo’n naam die je niet snel in deze context zou verwachten). Daarbij zijn deze jongens uiterst sympathiek: we mogen hun T-shirts kopen, “maar die van Lucid zijn ook heel mooi”. En op het eind mag een fotograaf voorin het publiek even meerammen op een gitaar. Hartverwarmend.
       
WOOST
Aan Woost de eer deze kwalitatief hoogwaardige avond af te sluiten. Een wat twijfelachtige eer overigens, want was het (schaarse) publiek eerder op de avond al niet overmatig actief, nu is het toch echt wel helemaal ingedut, op het onverschillige af zelfs. Misschien heeft dat te maken met de opbouw van de avond, die na een stevige start gaandeweg in hardheid afneemt. Of met het feit dat een deel verkast is naar de immer heftige TV Buddhas in de Cul. Hoe het ook zij, de stemming wil er gedurende de hele set maar niet inkomen. Niet bij de epische opener Holy Man, niet bij het apart geconstrueerde maar toch prima in het gehoor liggende Teleskopia, niet bij het melancholieke Speak. En ook al niet bij het-oude-nummer-dat-we-eigenlijk-nog-nooit-niet-hebben-gespeeld of het-oude-nummer-dat-we-al-heel-lang-niet-meer-hebben-gespeeld. Na een kersverse song over verbroken relaties en veranderde sloten houdt de band het dan ook voor gezien, zonder toegift (daar schijnt de tijd overigens ook voor te ontbreken). Wel zonde, want stiekem schrijft deze band prachtige luisterpareltjes voor de timide medemens.