In de Sounds Like Sunday-reeks traden zondagmiddag twee vrouwelijke singer-songwriters met hun bands op. Ana Criado gaf een intiem optreden met lieve liedjes alsmede uitleg over de correcte spellingswijze van haar naam (slechts één n), terwijl Eleni Mandell met wat steviger en soms aanstekelijk repertoire een goed optreden verzorgde en haar gitarist een aantal interessante geluidseffecten te voorschijn liet halen.

ANA CRIADO
De Bat Cave is aardig gevuld als iets na drieën Ana Criado met haar band het podium betreedt. Criado, een klein, tenger meisje in een ietwat truttig truitje, vraagt of iedereen de mobiele telefoon uit wil zetten. Bij een singer-songwritermiddag hoort immers een intieme sfeer die niet verstoord moet worden. Liedjes als de opener Dream Catcher en Absent Friend worden dan ook rustig en klein gebracht. De tweede stem van toetsenist en linkshandig gitarist Yoshi Breen, die een paar keer de revue passeert, is een aangename toevoeging. Zeker omdat de ingetogen stem van Criado deze middag niet helemaal op niveau is, wat soms een net-niet-gevoel oproept. Ze excuseert zich dan ook voor haar niet-optimale vocalen. Het is zondag, misschien ligt het daar aan. Lichtelijk vertwijfeld vraagt ze of er nog andere zaken voor verbetering vatbaar zijn, maar het publiek weet er geen te noemen. En dat is terecht: Ana Criado en haar band geven een mooi en intiem optreden met dito liedjes.

ELENI MANDELL
Als aankondiger Hans d'Olivat een zelfgeschreven gedicht over wielrennen, getiteld Fietsen Op zondag, heeft voorgedragen, is het om vier uur tijd voor Eleni Mandell en haar band. Een deel van Criado's band (en later de gehele band) heeft zich bij het publiek gevoegd als Mandell aftrapt met het sfeervolle Girls, een nummer dat gemakkelijk blijft hangen. Al snel is het duidelijk dat Mandell geen typische singer-songwriter is, al was het maar omdat er behalve rustige liedjes ook veel stevigere nummers worden gespeeld. Ter vergelijking: waar Criado een akoestische gitaar ter hand nam, speelt Mandell plectrumloos op een elektrisch exemplaar.

Gastbassist Nigel Harrison, die in vroeger tijden bij Blondie baste, is vrij flets en dat zal de rest van het optreden zo blijven. Het tegenovergestelde geldt voor gitarist en Tobey-Maguire-look-a-like met Buddy Holly-montuur Jeremy Drake, die een aantal catchy riffs weet te produceren en met voetpedalen en draaiknoppen een scala aan geluidseffecten creëert. Zo komt hij op een gegeven moment met een sound op de proppen waardoor elke snaar letterlijk klinkt als een kerkklok, wat bijzonder sfeerverhogend werkt. Ook bij het nummer Artificial Fire zorgt zijn gitaar (en vooral het tidel-tidel-tidel-tie loopje) voor grote aanstekelijkheid. 

De stem van Mandell komt vooral bij enkele rustigere liedjes zoals het sterke Tiny Waist goed tot haar recht. Haar stem is dan letterlijk meeslepend: ze voert je het nummer binnen om je pas aan het eind ervan weer in de werkelijkheid terug te zetten. Het laatste nummer (afgezien van één bisnummer) is een wat persoonlijker liedje, It Wasn't The Time (It Was The Color) van de nieuwe cd Artificial Fire, dat klein begint en eindigt met een vol coda. Een puik uitro om een puik optreden mee af te sluiten.