De Amerikaanse band The Monads bood zondagavond in Little Devil vlotte, enthousiast gebrachte black and bluegrass van een hele hoge plank. Jammer genoeg waren weinig mensen getuigen van dit optreden, maar het viertal liet zich hierdoor niet uit het veld te slaan.

Vanwege een optreden vandaag in Turnhout begint het optreden van de Amerikaanse black and bluegrass formatie The Monads stipt om iets na tienen in plaats van om negen uur, maar het enthousiasme en de energie van de band zijn er gelukkig niet minder om. Ook het gebrek aan bezoekers (er zijn hooguit een dozijn bezoekers naar Little Devil gekomen deze avond) slaat het viertal niet het veld. Manmoedig begint de band met het vlotte, vrolijke Mississippi Wine en zet deze koers voort in de nummers die volgen. Snelle, enigszins naar punk neigende bluegrass wordt de zaal ingegooid door het viertal dat zich bedient van de banjo, gitaar, viool en de contrabas. De lead vocalen worden door banjospeler Jason Matthews (wiens banjo gedurende het optreden van een uur vier keer gestemd moet worden) en gitarist Pat Eagan uitgevoerd. Ondanks het feit dat de zangstem van Matthews niet slecht is en past bij het genre, mogen we toch blij zijn dat Eagan met een goede, authentieke stem ook nummers voor zijn zangrekening neemt, omdat Matthews' stem anders best eens irritatie zou kunnen opwekken.

Na een opeenvolging van zojuist genoemd repertoire, wordt er halfweg het optreden voor het eerst een wat rustiger nummer ingezet. En dat werd ook wel een beetje tijd: elke dag champagne is ook geen luxe meer en de hele tijd ontzettend rappe rockapunky Mississippi-riedels, hoe goed en enthousiast gebracht ook, moeten plaatsmaken voor wat rustigere melodieën zodat er ook nog sprake is van de broodnodige afwisseling. Dit lijkt de band ook te beseffen en hierna gaat de band weer door met vlotte, prettig opgefokte nummers, maar nu met meer afwisseling door een paar keer een aardige contrabassolo, een a capella stuk in één van de nummers en Matthews die een tweetal nummers de banjo laat voor wat ie is en twee paar lepels (als ware het castagnetten) als instrument gebruikt. Al het enthousiasme van de band ten spijt blijven de bezoekers vooral rustig op de krukken zitten of achterin staan. Jammer, de aanstekelijke Paul Thorn-cover It’s A Great Day To Whup Somebody’s Ass zou in een volle zaal ongetwijfeld tot meezingen hebben geleid. Aan het eind van het energieke optreden blijkt helaas dat de op de MySpace-pagina van de band vermelde accordeon en het wasbord niet gebruikt zijn, maar dit neemt niet weg dat The Monads een puik en enthousiast black and bluegrass-optreden hebben gegeven. Het is dan ook te hopen dat niet elke zaal van hun Europese tour zo leeg was, dat zou onverdiend zijn.