THE RADICAL ROOSTERS
MUZIEK
The Radical Roosters laat de tijden van Creedence Clearwater Revival herleven. Amerikaanse bluesrock doorspekt met mondharmonica uit de tijd dat mensen nog tegen The Man vochten. De mannen klinken als de grotere, stoerdere broers van Woody & Paul. Het is muziek waar je samen met je moeder naar kan luisteren zonder je te schamen. De band speelt rond etenstijd en dat heeft gevolgen voor het aantal toeschouwers, maar god weet dat de aanwezigen het gezellig hebben.
PLUS
De band heeft stijl. De baretten, giletjes en bretels dragen allemaal bij aan de authentieke sfeer van de band, maar ook de muziek is van authentiek niveau. Vanaf het openingsnummer tot de laatste akkoorden stroomt de muziek in pompend tempo door de zaal. De bandleden stralen een warme energie uit. Solo’s komen precies op het juiste moment en met name de laatste harmonicasolo is van een krankzinnige genialiteit. Meer in het algemeen kijken we hier naar een band die een lekkere show neerzet en waar het plezier vanaf druipt.
MIN
Het genre waarin The Radical Roosters zich bevindt, heeft het risico na verloop van tijd wat te vervelen. The Radical Roosters ontkomt ook niet geheel aan dat gevaar. Aan de andere kant: steeds op het moment dat de band dreigt te gaan vervelen, wordt er weer een heerlijke solo tegenaan gegooid en dan is het genieten geblazen.
CONCLUSIE
Prima show vol authentieke bluesrock-energie. De solo’s zijn puur entertainment.
CIJFER
8 (DdV)
------------------------------------------------------------
NEWAX
MUZIEK
Zoals de “neW” in de bandnaam al doet vermoeden, zijn er wat New Wave invloeden bij deze band. Daarnaast past door het gitaarspel en de teksten ook het label Britpop goed bij deze band.
PLUS
Dit is echt de ideale festivalband! Er straalt een bak energie uit van neWax. De nummers nodigen uit tot meezingen, meebrullen en dansen. Ook de rondspringende bandleden zijn erg leuk om op het podium te zien. Met weinig moeite is bij dit optreden een grasveld met platgetrapte bierbekers te bedenken.
MIN
Aan het begin van het optreden is het enthousiasme van de zanger nog aandoenlijk. Maar na een tijdje zorgt het hoge ADHD-gehalte van de zanger ervoor dat zijn stageperformance begint te irriteren. Hij lijkt een beetje op een Jack Russell die net iets te lang tegen je been op aan het rijden is. Eerst is het wel grappig, maar al vlug wordt het ontzettend vervelend.
CONCLUSIE
Met een goede single en een goed gesprek met de zanger kan deze band nog een hele leuke festivalact worden.
CIJFER
7 (KK)
------------------------------------------------------------
DAVENPORT
MUZIEK
Tilburgse all-starformatie die powerpop in de lijn van Avril Lavigne en Hilary Duff maakt. De band geeft een sterke podiumperformance met een strak geluid weg, met gemakkelijke nummers over de gebruikelijke tienerthematiek.
PLUS
De band speelt met overtuiging en energie. De nummers zijn makkelijk in het gehoorliggende rocknummers die het goed kunnen doen in de dagrotatie op KinkFM. De kans is groot dat Davenport hier een aardige fanbasis mee kan opbouwen.
MIN
No-one says this is complicated. De nummers zijn te voorspelbaar en inwisselbaar met andere bandjes uit het genre. De tienerthematiek is te gemakkelijk. Zet een keer een naald in je arm, en schrijf over echte ellende (als deze zin er nog staat, mag je klagen bij de eindredactie).
CONCLUSIE
Davenport is een band die uit kan groeien tot een grote. Eén hit en hordes gillende tieners willen en zullen de gemakkelijke powerpop van deze band meezingen. Zonder hit blijft het roeien in de marge.
CIJFER
Voor de liefhebber een 7, voor ondergetekende een 4 (TvE)
------------------------------------------------------------
DOUBLE H AND THE G'S
MUZIEK
Hind Hakki (Double H) heeft een gigantische funkrockband om zich heen geformeerd (The G’s). Plots staan daar tien man op het podium, allen gehuld in het wit. Hakki rapt en zingt, aangevuld met prachtige achtergrondzang van een dame én een heer. De vijf heren om haar heen zorgen voor vette funkrock en de twee danseressen zorgen voor een hoog entertainmentlevel.
PLUS
De show die Double H And The G’s weggeeft is overdonderend, er staat echt een podiumvullende band. De muziek ligt prettig in het gehoor en vooral de samenzang is prachtig.
MIN
Double H And The G’s is nogal flauw: het is wel goed, maar muzikaal niet echt van bijzonder niveau. Hind Hakki is een prachtige frontvrouw, waardoor het allemaal wel erg om haar lijkt te moeten draaien. Hakki rapt voornamelijk, maar met een ballad over kansarme kindertjes in Brazilië slaat ze de plank mis.
CONCLUSIE
Double H And The G’s is meer uitstraling en show dan een hoogstaande band. Een lauw optreden op een tijdstip waarop men toch echt vermaakt wil worden met goede muziek.
CIJFER
6,5 (LR)
------------------------------------------------------------
E-QUAD
MUZIEK
De electro-jazz van St. Germain op dubbele snelheid, aangevuld met een flinke dosis drum ‘n’ bass en een charmante zangeres met een messcherpe stem. Wegens ziekte van de drumster speelt E-Quad vanavond in een uitgeklede setting.
PLUS
Tussen al het gitaargeweld vormt E-Quad een aangename afwisseling in de line-up van No Sleep. Eindelijk wordt er volop gedanst in de Kleine Zaal. Het concept van E-Quad is niet alleen origineel maar ook moddervet, dat heeft de band in eerdere optredens al bewezen. De combinatie van brute electro en saxofoon is geslaagd en de zangeres dartelt als een veulentje over het podium. Het getuigt verder natuurlijk van lef om zonder drumster te spelen.
MIN
Het ontbreken van de drumster is aan de andere kant toch echt een gemis. Het optreden verloopt erg rommelig. De nummers klinken onaf, lopen chaotisch in elkaar over en gaan nergens naar toe. Het is duidelijk wat E-Quad met zijn muziek wil bereiken, maar vanavond strandt de reis halverwege het eindstation. Afsluiter Picture Perfect is erg gezapig. Dat vindt de bassist blijkbaar ook, want ruimschoots voor het einde van het nummer heeft hij zijn instrument alweer in de koffer zitten.
CONCLUSIE
E-Quad heeft een sterk en origineel concept, maar vanavond loopt het niet lekker. Het is te hopen dat we de band binnenkort met drumster nog eens mogen zien.
CIJFER
6 (DdV)
------------------------------------------------------------
THE SANCTIMONIOUS MINIONS
MUZIEK
Door het afzeggen van Daybroke ter elfde ure kreeg Erik van Haaren twee weken geleden de opdracht om een set voor een nog niet geformeerde band in elkaar te knallen. De uitkomst wordt deze avond als afsluiter onder de naam The Sanctimonious Minions gepresenteerd. Buiten de onuitspreekbare naam bieden de schijnheilige onderdanen weinig verrassends. Een mix van Big Star, Teenage Fanclub met afgezwakte grunge en een tikkie Nada Surf passeert gedurende de set. Dit zonder ooit echt een hoogtepunt te bereiken.
PLUS
Het is een gave te noemen om in twee weken een set van twintig minuten in elkaar te knallen, die op een aantal vlakken verrassender klinkt dan de bandjes die ondergetekende vandaag heeft gezien. De passie waarmee met name Erik op het podium staat, maakt veel goed van het rommelige geluid. Maar goed, wat verwacht je van een in veertien dagen in elkaar geramde set?
MIN
Geregeld wordt ons een “J Mascis” geflikt (vakterm voor een overbodige gitaarsolo die nergens over noch naartoe gaat). Bovendien is de diepgang van de nummers nog ver te zoeken. Maar nogmaals, twee weken: wat wil je?
CONCLUSIE
Voor een zo snel in elkaar gezette set is dit een zeer verrassend en lekker optreden. Het werpt de vraag op wat twee maanden repeteren en werken aan de nummers zou betekenen. Nu is het nog rommelig en hier en daar wat flauw. Een afsluiter die wellicht gepast is.
CIJFER
7,8 (TvE)