Marike Jager zette vrijdagavond in de Kleine Zaal van 013 een mooie, bescheiden set neer. Ondanks dat Jager niet vaak op de voorgrond trad, wist ze het publiek voor zich te winnen. Support act Arthur Adam wist zichzelf en de zaal op sommige momenten te verrassen met zijn singer/songwritermuziek.

ARTHUR ADAM
Wanneer Arthur Adam het podium op komt, maakt hij met zijn hippie-uiterlijk en droge opmerkingen een verstrooide indruk. Hij begint met spelen en lijkt zomaar wat akkoorden aan te slaan op zijn gitaar. Het publiek reageert wat lacherig: “Wat is dit?” Maar dan blijken de akkoorden opeens een nummer te vormen. En hoe langer Arthur Adam blijft spelen, hoe beter de liedjes worden. Het geroezemoes in de zaal wordt minder en wanneer Adam later even stopt met spelen reageert hij verrast: “Wat zijn jullie toch stil!” Maar Arthur Adam heeft als solo-act moeite om de spanning vast te houden en na wat liedjes op de piano is de zaal in slaap gesust. Zelfs zijn voornemen om door de microfoon te gaan schreeuwen helpt daar niet meer aan.

MARIKE JAGER
Gelukkig komt niet veel later Marike Jager met haar band het podium op. Ze klinkt wat verkouden, maar vanaf het begin zet ze een goede, strakke set neer. Ze begint wat onzeker giechelend maar nadat ze een paar nummers solo op de piano heeft gespeeld, is ze helemaal in haar element en speelt ze heel overtuigend. Vooral het nummer Focus knalt de zaal in. Iedereen is hierna weer helemaal wakker. De liedjes van Marike Jager zijn afwisselend grappig en ontroerend. A Bucket Full Of Ice (een nummer over een meisje dat gepest wordt) roept bijvoorbeeld zowel een glimlach als medelijden op. Haar nummers zijn dan ook een erg mooie mix van singer/songwriter pop met lichte jazz klanken en een snufje country. Dit laatste word gecreëerd door de gitarist die af en toe een banjo of een slide-guitar tevoorschijn tovert. De band vormt een perfecte basis voor Jager, die uit zichzelf niet echt de voorgrond lijkt te zoeken. Zelfs wanneer ze vertelt over haar Edison-nominatie is ze zo bescheiden dat ze zichzelf niet eens in de mogelijkheid acht om hem te winnen: “We genieten nog maar even van de nominatie.” Maar tijdens de laatste toegift trekt ze zich even niks van iedereen aan. Ze zingt de ballad Toughts Of Today zo gevoelig dat ze zelf even ontroerd lijkt te zijn. Vergeet Ilse DeLange, vergeet Trijntje Oosterhuis.. gun deze vrouw haar Edison!