London Burning is een nieuw festival in Tilburg dat zich de stoere broer van het britpopfestijn London Calling mag noemen. Dus: opkomende Britse bandjes in een hardcore jasje gestoken. Helaas was de opkomst dramatisch laag en het aanbod van de bandjes net bovengemiddeld te noemen.

CINDERS FALL
Cinders Fall opent de metaldag in 013. Dit bandje uit Essex begint meteen agressief. Drie gitaristen staan met snelle, catchy riffs ruig te spelen en te headbangen. De zanger gebaart alsof hij iemand met zijn vuisten vastpakt terwijl hij zijn duistere teksten de zaal in schreeuwt. De melodische inbreng van de headbangende toetsenist, die soms ook vanachter zijn toetsen vandaan komt om met de zanger mee te zingen, maakt het moeilijk om stil te blijven staan. Echt vernieuwend is het allemaal niet, maar ze zetten wel een energieke en degelijke show neer waarmee ze het schaarse publiek keer op keer proberen op te zwepen. Alleen al vanwege hun inzet en  interactieve houding naar de zaal toe verdienen ze een groter publiek. De lichtshow is goed ingespeeld op het optreden zelf: bij een supersnel gitaargedeelte flikkeren de lichten om je heen. Al met al zorgt Cinders Fall voor een goede start van London Burning in 013. (DvA)

SHAPED BY FATE
De metalcore van Shaped By Fate is zwaardere kost dan opener Cinders Fall. De muziek is een stuk minder gestructureerd en oogt agressiever. Druktemaker Paul Fortescue neemt het Bat Cavepodium niet zo nauw en vindt de eerste rijen voor de bühne veel interessanter. De band weet af en toe van gekkigheid niet waar ze hun gitaren moeten laten. Het is dan ook een wonder dat niemand een gitaarhals tegen zijn neus aankrijgt. Shaped By Fate zet muzikaal gezien een oké set neer. Helaas is het constant stemmen tussen de nummers door behoorlijk irritant. De vaart wordt hierdoor volledig uit de energieke set gehaald. Ook het oeverloze geouwehoer van frontman Fortescue draagt hier haar steentje aan bij. (DS)

ROMEO MUST DIE
Met twee ex-Stampin' Groundmannen in de gelederen, begint Romeo Must Die zonder intro meteen snoeihard te spelen voor een bijna lege zaal. Drie gitaren vullen de zaal met metalcore riffs en supersnelle drums. De zanger, die even ruig zingt en spuugt als hij breed gespierd is, schreeuwt imponerend de zaal in. Het publiek komt langzaamaan binnendruppelen vanuit de Bat Cave en het bandje speelt evenredig steeds harder en harder. Maar helaas is ook bij dit optreden van London Burning het publiek niet wakker te schudden. Tegen het einde van het optreden doen de andere twee gitaristen ook knetterhard mee. Zo blijft de hele band, met af en toe een adempauze, tot het einde toe doorspelen. Romeo Must Die speelt hard en laat pas op het einde zien wat ze in zich heeft. Als alle drie de gitaristen in het begin net zo enthousiast mee hadden gespeeld, was het optreden boeiend geweest van begin tot einde. Alhoewel je enthousiasme ver te zoeken kan zijn als je voor een bijna lege zaal begint. (DvA)

FELL SILENT
Het is dan de beurt aan Fell Silent, dat van plaats heeft geruild met Burning Skies. Het zestal deelt hun vocalen op in tweeën: een screamer en een grunter. Beiden verzorgen de eerste cleane vocalen van vanavond. Ook de eerste band waar het ontzettend stugge publiek (dat al niet veel koppen telde) vanavond echt in meegaat. Fell Silent laat, gelukkig in tegenstelling tot wat hun naam doet vermoeden, geen stiltes vallen tussen de nummers door. Het tempo ligt hoog; iets wat je van een dergelijke act verwacht. De technisch complexe riffs in combinatie met de agressieve, spuwende screams komen recht in je gezicht aan. Tussendoor zijn de cleane vocalen, die niet altijd even zuiver zijn, een verademing. Fell Silent mag zeker weten terugkomen naar Tilburg. Beste band van de avond. (DS)

BURN DOWN ROME
Zo jong als de band is, zo jong zijn ook de bandleden zelf. Alleen de enthousiaste drummer is beduidend ouder dan de rest van de bandleden. Burn Down Rome begint keihard te spelen in alweer een bijna lege zaal. De zanger schreeuwt vanaf het begin zijn longen letterlijk leeg. Het podium op en af rennend, trekt hij duidelijk de aandacht van het stugge publiek die er geen raad mee weet. Dit in contrast met de gitaristen die er wat knullig en rustig bijstaan. Het klinkt meer als punk en hardrock dan metal, zeker ook doordat de zang meer melodieus zingt dan het grunten wat hier deze middag de toon zet. De zanger stelt zich voor met een onverstaanbaar accent Engels waardoor het gat tussen publiek en de band groter en groter wordt. Het zorgt ervoor dat sommige bezoekers de zanger van Burn Down Rome bespotten door naar hem te wijzen en uit te lachen. Het antwoord: halverwege het optreden komen de gitaristen wat meer los met dynamische gejam op hun gitaren en de zanger blijft net zo sterk en passievol doorschreeuwen. Vreemd genoeg gaat hij tijdens een jam op de grond liggen en wordt daarbij vergezeld door een gitarist die op zijn knieen doorspeelt. Wellicht omdat de zanger bij de eerste nummers zijn kruit heeft verschoten en meerdere malen een adempauze neemt. Een rare band, maar ook een intense beleving. (DvA)

BURNING SKIES
Wat grappig dat al de bands van vanavond er zo stoer uitzien, maar op het podium echt poeslief overkomen. “Please do step forward”, vraagt een vriendelijke frontman die naar de naam Merv Hembrough luistert. Wanneer hij echter zijn scheur opentrekt, doe je vanzelf een stapje achteruit. 'Sounds like: Emo kids being crushed' staat er op de MySpace; en inderdaad. Het vijftal laat binnen een half uur horen hoe een mix van metalcore en deathcore behoort te klinken. De zanger beschikt over de beste grunt van vanavond, afgewisseld met pijlsnelle screams die met de stroboscoop meeflikkeren. Dit geweld is een kwartier lang boeiend, maar hierna neemt de aandacht snel af. Ook een paar kansloos dronken dertigers dat zich uitermate vervelend gedraagt (gedurende het hele festival eigenlijk) verpesten een deel van de show. (DS)

MALEFICE
Malefice begint verlaat door het uitlopen van de andere bands. Ook omdat er een wc niet meer doorspoelde, met alle gevolgen ten dien. Maar ondanks dit alles beginnen de bandleden van Malefice onverstoorbaar aan hun optreden. Het optreden begint met duister, groen licht en de gitaristen pompen de zaal vol met dynamische gitaarspel. Dit is duidelijk kost voor de trouwe metalfan die op zijn tijd ook wat metalcore kan waarderen. Supersnelle riffs gecombineerd met duistere death metal teksten, zorgen voor enige diversiteit. Schijnbaar moeiteloos wordt er gesmeten met snoeiharde riffs met donderende, rollende drums. Het publiek kan ook iets moeiteloos: stug stil blijven staan. Een stomend optreden wordt beantwoord met apegapen en er is 0,0 respons vanuit het publiek. Iedereen lijkt er al klaar mee te zijn en dat doet geen recht aan Malefice, die hier als afsluiter met speels gemak een solide show neerzet. (DvA)