Als je niet beter zou weten, zou je je afgelopen vrijdag in de Dommelsch Zaal van 013 in de jaren tachtig kunnen wanen. Een drietal Zweedse bands liet daar horen dat de vlam der ouderwetse heavy metal in het hoge noorden nimmer geheel is uitgedoofd. Zoals verwacht werd het (muzikale en tekstuele) cliché allerminst geschuwd en zelfs tot belachelijke hoogten gevoerd. Het leverde een vermakelijke avond op die het publiek duidelijk tot tevredenheid stemde.

BULLET
Het vijftal rakkers van Bullet opent de avond met een stevige portie nostalgische hardrock dan wel metal. Van alle groepen die vanavond concerteren heeft dit stel het minst de neiging een vrolijke pastiche van de jaren tachtig ten beste te geven, hoewel de open leren jacks over ontbloot bovenlijf van bassist en gitaristen de mondhoeken wel op doen krullen. (De zanger heeft gezien zijn postuur wijselijk besloten deze klederdracht maar achterwege te laten.) Fijne krakers als Bite The Bullet (drie woorden die trouwens ook op de achterzijde van de drie witte snaarinstrumenten te bewonderen zijn, hetgeen de snarenplukkers graag demonsteren) en Bang Your Head zorgen voor een goede start van de avond.

SABATON
De vlaggen voorzien van doodshoofden met Duitse pothelmen die het podium sieren voor aanvang van het optreden van Sabaton maken reeds duidelijk dat deze groep iets heeft met oorlog. Dat is natuurlijk op zich niet opmerkelijk te noemen voor een power metal band. Maar het feit dat die oorlog niet verbeeld wordt als een Middeleeuwse strijd tussen ridders is wel noemenswaardig. Ook de aanwezigheid van een keyboardist in de gelederen valt op. Voor het overige beweegt dit in camouflagebroeken gestoken gezelschap zich grotendeels in het bekende power metal straatje, met gemakkelijk in het gehoor liggende songs die vaak uiterst meezingbare refreinen kennen. Dat doet het publiek overigens vol overtuiging en ook de handjes gaan regelmatig massaal de lucht in. Wat publieksparticipatie betreft gaat Sabaton er vanavond dan ook met de hoofdprijs vandoor.

HAMMERFALL
En dan is het de beurt aan HammerFall om het publiek grondig te amuseren met een prima show. Zoals gebruikelijk bij deze band wordt het nodige aan visuele effecten uit de kast getrokken om de heldhaftige strijdliederen maximaal kracht bij te zetten. Zo is het podium opgetuigd met een heuse waterval (nou ja, een hoop sprinklers die regelmatig sproeien). Maar het opvallendste tuig uit de wapenrusting van de groep is wellicht een vernuftig apparaat waarmee onder andere de bandnaam en het logo van de groep in de ruimte kunnen worden geprojecteerd. Ook muzikaal gezien zetten deze grotendeels in strakke leren broeken gestoken heren een vermakelijke show neer, waarin naar hartelust kan worden meegezongen met oud materiaal als Heeding The Call en Renegade, afgewisseld met verse wapenfeiten als Any Means Necessary en Hallowed Be My Name (hallo Iron Maiden). Een band van het kaliber Judas Priest of Iron Maiden is HammerFall natuurlijk niet, maar door de vrolijke (theatrale) omlijsting van de muziek deert dat eigenlijk niet zo. Er zullen immers weinig aanwezigen te vinden zijn die na afsluiter Let The HammerFall (inclusief virtueel hamerend mannetje) en toegift Hearts On Fire met een onbevredigd gevoel huiswaarts keren: lekker meebrullen met foute metalsongs is nu eenmaal het leukste dat er is.