De Kift laat honden praten

Het is feest met het rariteitenkabinet van De Kift

Lisa Ruskus ,

De Kift draait al ruim twintig jaar mee, maar vervelen doet ze nooit. Ook in 013 liet de band zien dat hun nieuwe nummers net zo overrompelend zijn als hun oudere werk.

Het is feest met het rariteitenkabinet van De Kift

De Kift draait al ruim twintig jaar mee, maar vervelen doet ze nooit. Ook in 013 liet de band zien dat hun nieuwe nummers net zo overrompelend zijn als hun oudere werk. 

Met een spetterende entree laat De Kift het publiek weten dat ze er is. Vanuit de foyer trekt de parade dwars door de zaal aan het publiek voorbij. De drumfiets van drummer Wim ter Weele (een driewieler die beweegt door het baspedaal in te trappen) laat zien dat we vanavond niet met zomaar een band te maken hebben. Eenmaal op het podium in de Kleine Zaal, blijkt dat wel erg klein te zijn voor de achtkoppige formatie. Vooral de tuba neemt nogal wat plaats in beslag.De Kift onderscheidt zich van elke andere band met een prachtige blazerssectie, die bestaat uit trombone, trompet, schuiftrombone en tuba. Vooral de tuba voegt sfeer toe aan de muziek. Veel nummers van het zojuist verschenen album Hoofdkaas komen voorbij, maar ook het oudere werk wordt niet onberoerd gelaten. 

De muzikanten van De Kift zijn stuk voor stuk erg goed. De combinatie van de verschillende muziekinstrumenten en stijlen is een kakofonie van fijne geluidjes. De teksten zijn mooi en soms ook erg grappig. De tekst: ‘Ik verbaasde me persoonlijk toen mijn hond tegen me begon te praten’, valt zeer in de smaak bij het publiek. Hoewel de band niet erg veel contact met het publiek maakt, weet ze een prima feestje op het podium te bouwen. Het is puur entertainment waar je naar staat te kijken. Zo wordt bijvoorbeeld een grote doos met conservenblikken ritmisch omhoog gegooid en dient zodoende als ritmesectie. Bij het opvangen vliegen de blikken echter in het rond, met als gevolg dat aan het einde van het nummer de doos leeg is. 

De muziek van De Kift is uitermate dansbaar en qua ritmiek te vergelijken met gipsyformaties van nu. De band doet eigenlijk al jaren waar Shantel nu de eer voor opstrijkt. De teksten van De Kift zijn echter een stuk obscuurder dan die van vergelijkbare bands. In het nummer HeisaHo horen we Shakespeare: Zing dus niet meer in liefdessmart/Uw droeve madrigalen/Want vals was steeds het mannenhart/Sinds de eerste nachtegalen’. Ondanks of dankzij het rariteitenkabinet is De Kift ontzettend toegankelijk en een lust voor oog en oor.