Blaze Bayley hoeft niet te teren op zijn verleden

Rain enthousiast, maar erg gedateerd

Chris Stadhouders ,

Vijftien jaar geleden stond Blaze Bayley nog oog in oog met volle stadions als zanger van het metal instituut Iron Maiden. Zondagmiddag moest de beste man het doen met een redelijk gevulde Kleine Zaal in 013. De zanger maalde hier niet om en gaf een show van formaat weg.

Rain enthousiast, maar erg gedateerd

Vijftien jaar geleden stond Blaze Bayley nog oog in oog met volle stadions als zanger van het metal instituut Iron Maiden. Zondagmiddag moest de beste man het doen met een redelijk gevulde Kleine Zaal in 013. De zanger maalde hier niet om en gaf een show van formaat weg.

RAIN
Voor het zover is krijgen we eerst de Italiaanse formatie Rain voor de kiezen. De band lijkt rechtsreeks uit 1985 te zijn getransporteerd en klinkt al niet veel moderner. De band, opgericht in 1980(!), speelt wel goed en zanger Il Biondo doet er werkelijk alles aan om de aanwezigen enthousiast te krijgen, maar muzikaal mist het materiaal echter teveel een eigen gezicht om echt te boeien.

BLAZE BAYLEY
Zanger Blaze Bayley heeft natuurlijk zijn faam vooral te danken aan de jaren die hij achter de microfoon bij Iron Maiden heeft doorgebracht. Toch heeft hij de laatste jaren verre van stil gezeten. Vier prima platen heeft de zanger met zijn band sinds het begin van het nieuwe millennium uitgebracht. De bezeten blik in de ogen en een paar stembanden die nog niets aan kracht verloren hebben, maken duidelijk dat het de zanger nog altijd menens is. Alle albums komen ruimschoots aan bod. Gedreven uitvoeringen van nummers als Leap Of Faith en het van zijn debuut afkomstige Identity behoren zelfs tot de hoogtepunten van de set.

Natuurlijk komen ook de bekendste nummers uit zijn periode bij Iron Maiden voorbij. De zaal zingt nummers als Man On The Edge en Futureal woord voor woord mee. Toch leunt de zanger niet alleen op deze succesvolle wapenfeiten uit het verleden. De nadruk ligt duidelijk op het eigen materiaal. Meerdere malen neemt de zanger uitgebreid de tijd de aanwezigen te bedanken voor hun komst. Als laatste nummer komt na ruim anderhalf uur het titelstuk van zijn laatste wapenfeit The Man Who Would Not Die voorbij. In plaats van vervolgens de backstage ruimte op te zoeken om bij te komen van deze explosieve set, loopt de Brit rechtstreeks naar de merchandise kraam om zijn gevolg van handtekeningen en foto’s te voorzien. Een sympathiek gebaar van een sympathieke man.