Majestic Scene geeft overweldigende promopresentatie

Lucas Schlicher ontroert, maar kan iets meer pit gebruiken

Wouter de Waal ,

In een broeierige Kleine Zaal presenteerde de plaatselijke cul(t)attractie Majestic Scene afgelopen zaterdag haar door vele smachtende fans reeds lang geanticipeerde nieuwe album. Althans, dat zou het geval zijn geweest, ware het niet dat de platenmaatschappij het verstandiger achtte deze schijf pas na de zomer uit te brengen. Het maakte het feest er echter niet minder om.

Lucas Schlicher ontroert, maar kan iets meer pit gebruiken

In een broeierige Kleine Zaal presenteerde de plaatselijke cul(t)attractie Majestic Scene afgelopen zaterdag haar door vele smachtende fans reeds lang geanticipeerde nieuwe album. Althans, dat zou het geval zijn geweest, ware het niet dat de platenmaatschappij het verstandiger achtte deze schijf pas na de zomer uit te brengen. Het maakte het feest er echter niet minder om.

LUCAS SCHLICHER
Maar eerst mag Lucas Schlicher (de frontman van Sofa en You, Me And Other People) het publiek in z’n uppie opwarmen met een reeks ingetogen singer-songwriterliedjes, waarbij hij zichzelf op gitaar begeleidt. 

Nu is het eigenlijk al heet genoeg in de zaal, een omstandigheid die ongetwijfeld mede oorzaak is van de concentratieproblemen die uw verslaggever na een dik kwartier van met overtuiging vertolkte, edoch zeer rustige songs ondervindt. Het idee om de gitaar even af te leggen en voor de afwisseling achter de toch al op het podium opgestelde Fender te kruipen, is in ieder geval aandachtstechnisch erg goed en verdient wellicht uitbreiding. 

Om het afsluitende, onaffe stuk van een gesproken introductie die ook maar niet af wil komen te voorzien, is dan misschien weer een wat minder strak plan (hoewel in zekere zin wel komisch). Al met al een sympathiek optreden, dat echter wat meer pit zou kunnen gebruiken. Gelukkig wordt de enigszins verstrooide bezoeker kundig vermaakt door een heel klein meisje (het dochtertje?) met een heel grote ballon vlak voor het podium.

MAJESTIC SCENE
Dergelijke inzinkingen in oplettendheid krijgen bij Majestic Scene geen kans. Hoewel van een echte cd-presentatie geen sprake is, schiet de band meteen vol enthousiasme uit de startblokken. De constante bezettingswisselingen die na het openingsnummer volgen (het kernvijftal wordt regelmatig aangevuld met een zangeres en/of twee blazers en men wisselt intern regelmatig van instrument), vormen een mooie afspiegeling van het grote muzikale bereik van deze band.

Wellicht valt de groep nog het best te omschrijven als een duistere, rockende Carter familie die moeiteloos heen en weer veert tussen materiaal waarin het lied centraal staat en uitwaaierende, op ongewone grooves gebaseerde stukken die vaak toewerken naar indrukwekkende climaxen. 

Met een dergelijk ijzersterk ‘crescendostuk’ sluit de band haar reguliere set passend af, waarna nog een prima cover van Bonny "Prince" Billy’s I See A Darkness en een louterende samenzang over ware liefde die ons uiteindelijk zal weten te vinden (een einde dat hopelijk snel aanvangt) volgen. Cover of eigen compositie, bovengetekende zou het niet weten, maar dat het nummer een keiharde klassieker is staat buiten kijf. Een mooie conclusie van een uitstekend optreden dus. 

Het is dan ook niet meer dan logisch dat de halve Cul de Sac en aanverwant muziekminnend Tilburg is uitgelopen om deze prachtband te zien. Wel jammer dat dit volk niet meteen met een cd naar huis kan (waarop de angst van het label voor een commerciële flop precies gestoeld is bij een groep met een weliswaar kleine, maar trouwe aanhang is wat onduidelijk). Maar goed, men kan vanavond al wel intekenen, waarbij men een gratis promo cadeau krijgt. Als zodanig kan dit optreden de boeken in als één van de beste promopresentaties uit de recente geschiedenis.