Het energieke Californische ‘hardcore-and-more’ gezelschap Annihilation Time liet afgelopen zondag Europa nog een enkele keer op haar grondvesten schudden in de Kleine Zaal van 013. Het leverde geen gebroken knieschijven op, maar wel een aardig afscheid van dit zooitje ongeregeld.

CRACKS IN THE WALL
Als uw verslaggever de zaal rond kwart voor acht betreedt, zijn de lokale bengels van Cracks In The Wall net aan het spelen geslagen. Niet meer dan een kwartier later houden de rakkers het alweer voor gezien. Afwachten en de tijd nemen zit deze jongens niet bepaald in het bloed, zoveel is zeker. Cracks In The Wall specialiseert zich dan ook in razendsnelle, rauwe hardcore, die niet zou misstaan in het gemiddelde kraakpand. Hartstikke sympathieke muziek, alleen jammer dat er regelmatig relatief lange pauzes vallen, die de vaart nogal uit het concert halen. Uit het verlegen gemurmel op die verloren momenten en het zachte ‘houdoe’ op het eind blijkt bovendien dat de band nog niet helemaal op haar gemak is op het podium.

VANDERBUYST
Van een timide opstelling jegens het publiek is bij het hard rockende powertrio Vanderbuyst allerminst sprake. Met merendeels ontblote bovenlijven gaan deze heren er meteen vol tegenaan en gunnen het publiek geen moment rust om op adem te komen. Afgelopen januari stonden ze al op hetzelfde podium en naar aanleiding van dat concert repte bovengetekende van ‘stevig, maar niet overdreven virtuoos’ gitaarwerk van snarenplukker Willem Verbuyst. Vandaag slikt hij dat laatste deel liever in. Want hoewel het spetterende spel van Verbuyst niet overdreven is in die zin dat het de pakkende liederen van de band zou verstikken, is het muzikaaltechnisch zeker indrukwekkend. Die laatste term vat het concert als geheel trouwens sowieso uitstekend samen, aangezien ook de zanger/bassist en drummer zich prima van hun taak kwijten. Waarom deze band (althans volgens MySpace) nog niet getekend is, mag een volstrekt raadsel heten.

GEWAPEND BETON
Met de uitgelaten Amsterdammers van Gewapend Beton keren we deze avond weer terug naar hardcore punk territorium. Het repertoire van deze gozers bestaat uit een mengeling van covers en eigen Engelstalig en Nederlandstalig materiaal. In die laatste categorie vallen parels met titels als Alles In De Fik en Stik Erin, die getuigen van die typisch noordelijke no nonsense mentaliteit van deze branieschoppers. Muzikaal is deze groep even onverwoestbaar als haar naam aangeeft en ze zet dan ook een enerverende show neer die staat als een huis. Helaas lijkt het publiek haar energie te sparen voor de hoofdact van vandaag: afgezien van de incidentele afgekloven ‘homo’s!’-kreet die de lucht vult tijdens de spaarzame stille ogenblikken van het concert, houdt het publiek zich grotendeels gedeisd.

ANNIHILATION TIME
En inderdaad wordt dat publiek pas echt wakker als het Amerikaanse Annihilation Time de spreekwoordelijke planken betreedt. Deze band heeft trouwens een reputatie als het gaat om energieke mosh pits, hoewel die vanavond niet dusdanig de spuigaten uitlopen dat het concert wegens botbreuken moet worden afgekapt. Daardoor krijgt het publiek vanavond alle tijd om te genieten van de sterke combinatie van opgefokte punk en hardcore met ouderwetse dubbele gitaarharmonieën in de stijl van Thin Lizzy en langzame, dreigende passages a la Black Sabbath, die het handelsmerk van deze groep vormt. Hoewel sologitaar en zang niet altijd even goed te horen zijn (dat laatste mede door de nogal gedrogeerde toestand van de zanger), zit dit optreden in muzikaal opzicht uiterst gedegen in elkaar. Een aardig afscheid van de band, aangezien zanger Jimmy Rose na deze tour de handdoek in de ring gooit, terwijl de overige bandleden onder een andere naam doorgaan. Logisch ook. Als alles en iedereen al is platgespeeld is de tijd van vernietiging nu eenmaal ten einde.