Terwijl andere concertpodia een zomerstop inlassen, blijft bastion van de hardere muziek Little Devil onvermoeibaar doorprogrammeren. Zo kon de liefhebber van extreme metal afgelopen maandag genieten van Cryptopsy. Bij het uitkomen van recentste wapenfeit The Unspoken King in 2008 werd wel beweerd dat deze Canadese band zou hebben ingeboet aan bruutheid in een knieval voor de commercie. Daar was bij dit optreden toch echt niets van te merken.

THE LIMBS
Maar eerst mag het Tilburgse death/grind combo The Limbs de aftrap verzorgen. Nu is het in Little Devil gebruikelijk dat dit geruime tijd na de aangekondigde aanvangstijd gebeurt, maar vanavond blijkt men wonderwel stipt, waardoor bovengetekende het eerste deel van de set mist. Dat deze niet de enige is met aanpassingsproblemen blijkt wel uit het feit dat de bassist zich pas aan het einde van het optreden bij de andere ledematen voegt (kennelijk heeft hij zich verslapen). Ondanks deze bezettingsmoeilijkheden zet de band een degelijke pot brute death metal neer, die de zaal aardig opwarmt voor wat komen gaat.

ESCADRON
Met het daaropvolgende Escadron gaat het niveau technisch gesproken een stapje omhoog. Dit uit Sneek afkomstige viertal zet een goed onderbouwde, behoorlijk naar thrash neigende set neer, met rap staccato drumwerk en fijne riedels van de linkshandige gitarist (die net als een andere beroemde linkshandige snarenplukker ook nog eens een kleurtje heeft, op de een of andere manier toch niet het eerste wat je verwacht bij een uit Friesland afkomstige band, maar dat terzijde). Eigen werk en een cover van Defleshed worden met precisie en het nodige enthousiasme op het publiek afgevuurd en staan garant voor een bevredigende concertervaring.

CRYPTOPSY
Waar het techniek aangaat spant Cryptopsy vanavond vanzelfsprekend de kroon. Dit geldt ook in materieel opzicht, zo blijkt uit het drukke gepas en gemeet waarmee het opbouwen van de drumkit van percussiebeest Flo Mounier op het relatief kleine podium gepaard gaat. Wanneer alles eindelijk gereed staat, springt de band uit de startblokken met die oude en vertrouwde, maar immer nog verpletterende ‘sound of inevitability’, het muzikale equivalent van een voortrazende TGV. Waar de band zich verleden jaar op Neurotic Deathfest echter voornamelijk beperkte tot dat oude materiaal, komt er ditmaal ook heel wat nieuw werk voorbij. Dat is inderdaad minder consequent bruut dan het oude werk, met soms bijna groovend drumwerk en enige melodieuze gitaarsolo’s. Maar het valt ook wel voor te stellen dat de band (die ook de nodige bezettingswisselingen heeft gekend) op een gegeven moment genoeg heeft gekregen van het zelfopgelegde extreme keurslijf. Bovendien komt deze koerswijziging het dynamische bereik van de muziek zeker ten goede, waardoor brute momenten des te harder aankomen. Dat weet het voorste deel van het publiek duidelijk te waarderen, want het gaat bij tijd en wijle goed los op de muziek van de heren. Een fijn feestje kortom, dat zelfs door een handvol dames op waarde wordt geschat, wat hen de complimenten van de zanger oplevert. Toch leuk als verwachtingspatronen doorbroken worden.