Het heeft even geduurd, maar afgelopen dinsdag kon de Nederlandse liefhebber van mathcore pionier Coalesce de band eindelijk in levenden lijve aanschouwen zonder naar de Verenigde Staten af te hoeven reizen. In de Kleine Zaal van 013 gaf het viertal een fijne show vol vreemde breaks, dissonant gitaarwerk en soms zelfs aparte samenzang, met een geflipte gitarist als grote blikvanger.

HAMMERS
Maar eerst mag het Britse viertal Hammers het podium onveilig maken met zijn laatste optreden op het Europese vasteland van deze tour. Deze stoere mannen (veelal met baarden) zorgen voor een heel verdienstelijke opening van de avond met een stevige mix van loodzware riffs en rappe, rammende passages. Aan de bandnaam en de runentekens op hun verkoopwaar te zien, laten ze zich tekstueel inspireren door het Germaanse erfgoed; een fascinatie die zij blijkens de aankondiging bij één hunner nummers opvallend genoeg combineren met een vegetarische levenswijze. Hoe dan ook: fijne gasten, die diervriendelijke, Britse Vikingen.

OTIS
“Wij zijn het enige obstakel dat jullie nog van Coalesce scheidt”, laat de zanger van het Brabantse Otis bij aanvang van hun concert weten. Hinderlijk is de aanwezigheid van deze jongens echter allerminst, want zoals we inmiddels wel van hen gewend zijn, verzorgen ze een intense en afwisselende hardcore performance. Het grotendeels uit oude rakkers bestaand publiek ziet het met goedkeuring aan, maar beweegt nagenoeg niet, hetgeen op het eind van de rit mooi gecompenseerd wordt door een in het publiek springende zanger, die na wat geknuffel met enige aanwezigen geknield en luidkeels in de microfoon schreeuwend afrondt. Goed gedaan!  

COALESCE
Europa heeft lang moeten wachten op Coalesce, maar ter promotie van het nieuwe album -dat na een lange windstille periode is uitgekomen – is de band dan toch ook hier te bezichtigen. Met het optreden vandaag in 013 sluit de band haar korte Europese tournee af en doet dat in stijl met een heftige show waarin de complexe ritmes en onverwachte stops en starts je om de oren vliegen. Opvallend genoeg ruimt de band echter hier en daar ook ruimte in voor een traditioneel rockende riff en een paar eigenaardige samenzangpassages, die in een enkel geval spontaan en heel knap door een deel van het publiek voor zijn rekening wordt genomen. Maar wat bij dit concert misschien nog wel het meest in het oog springt, is het uitermate enthousiaste gedrag van de gitarist, die zijn spastische spel vaak staande op de boxen uitvoert en bij de toegift een goede poging onderneemt zijn instrument naar de verdommenis te helpen. Hopelijk hebben de heren met deze tour de smaak echt te pakken gekregen en keren ze snel terug naar ons oude continent.