Songs Of Mystery & Other Tales is de tweede tour die Niels Duffhues met strijkkwartet Quinetique op de podia brengt. Eigenlijk kan deze avond in Paradox bij aanvang al niet meer stuk. Helaas is de zaal niet zo gevuld als Duffhues met zijn muziek verdient, maar dat wordt door hem zeer laconiek op gepakt. "Ik zie dat er wat vrienden van me zijn. Ik ga wat voor hun proberen." En Duffhues begint; Let There Be Rock, cover van AC/DC, een klassieker, die op vleugel en met zijn donkere stem toch echt anders klinkt als het origineel. Nog prekender, nog slepender. De sfeer voor de avond is gezet. Hierna speelt Duffhues nog een nummer solo, waarna hij het kwartet op het podium uitnodigt.

De strijkers geven een extra dimensie aan de toch al sterke nummers van Duffhues. Het is net dat beetje extra dat de sfeervolle melancholiek van Duffhues kan gebruiken. Het aanwezige publiek, dat gelukkig gedurende de show iets toeneemt, zit in totale stilte naar een overtuigende show te kijken. Ondanks wat kleine foutjes wordt deze avond met elk nummer beter. Zeker als wederom met de nodige laconieke ironie gastzangeres Patricia wordt geïntroduceerd, is de diepgang compleet. Al bij de eerste samen gezongen tonen van Palace Brothers-cover Riding klinkt de gouden combinatie van de twee stemmen. Sowieso een mooie keuze om in deze cover de tweede stem meer ruimte te geven dan de paar zinnen in het origineel van Will Oldham. Patricia’s stem geeft net dat zachte en warme dat ook de andere nummers net iets toegankelijker maken.

Na nog een nummer met Patricia en harmonium komen ook de strijkers er weer bij, waarna alleen maar vastgesteld kan worden dat Duffhues in deze combinatie helemaal niet thuis hoort in een amper gevulde Paradox. De zaal moet eigenlijk vol zijn. Nee, eigenlijk hoort dit thuis in een afgeladen Dommelsch Zaal van 013. Met zijn intensiteit en nummers krijgt Duffhues vanavond anderhalf uur lang het publiek in Paradox stil. Betoverend.