Dishking, de band rondom singer/songwriter Jason de Laat, presenteerde zaterdagavond de lancering van debuut-cd Power Of A Loaded Gun. Hoewel de muziek van Dishking wat meer variatie kan gebruiken, liet de band met een energieke show zien behoorlijk wat potentie te hebben. Voorprogramma Ian Annesson was aardig, maar wist niet te beklijven.
IAN ANNESSON
Ian Annesson trapt af met prettig in het gehoor liggende gitaarmuziek. Vanavond geeft hij samen met een tweede gitarist/backing vocalist een akoestische set. De stemmen van de twee muzikanten klinken mooi harmonieus samen. Annesson smeedt country, roots, folk en bluegrass tot een geheel. Zijn nummers bevatten leuke hooks en zitten prima in elkaar, maar de manier waarop ze gebracht worden is wat inwisselbaar. Ook een cover van Steve Earle – toch een begenadigd songwriter – mist net dat beetje extra om echt te overtuigen. Hoewel de Duitse Annesson (die overigens goed Nederlands spreekt met een charmant accent) zijn best doet, lukt het hem niet om de afstand met het publiek te slechten. Annesson heeft het daarbij ook niet gemakkelijk: de aanwezigen zijn duidelijk voor Dishking gekomen en staan een meter of vijf van het podium te keuvelen. Wellicht dat Ian Annesson in een meer gevulde zaal met een volledige band achter zich beter tot zijn recht komt. Unplugged weet hij vanavond helaas geen blijvende indruk achter te laten.
DISHKING
Dishking begint zijn presentatie met de soundtrack van een spaghetti-western. Dat is een treffende keuze: frontman Jason de Laat oogt als captain Jack Sparrow wanneer laatstgenoemde geen piraat, maar cowboy was geworden. Voeg daar de in corset gestoken achtergrondzangeressen (de Jasonettes) aan toe en het Wild West-plaatje is compleet. De muziek van Dishking sluit wonderwel aan bij dit imago. De Laat en consorten serveren een combinatie van hoofdzakelijk up-tempo country, moderne blues en stromende surf, die erg natuurlijk wordt gespeeld. Deels is dat de verdienste van De Laat, wiens donkere stemgeluid helemaal thuis is in die mix van Amerikaanse stijlen. Hij klinkt alsof hij rechtstreeks uit de Louisiana swamps is getrokken - voor een getogen Brabander een behoorlijke prestatie. Bovendien is De Laat een geboren showman. Hij flirt met het publiek en daagt zijn charmante Jasonettes uit; hij zakt door zijn knieën en schokt regelmatig met zijn heupen zoals die andere King dat zo goed kon. Een lastige microfoonstandaard doet De Laat even uit zijn rol vallen, maar Dishking weet zich te hervatten.
De band speelt met plezier en laat zich niet opbreken door schoonheidsfoutjes. De nummers van de cd zijn live redelijk sterk, nu weer pompend en dreigend, dan weer gevoelig en ingetogen. Allemaal hebben ze een beklemmende, broeierige sfeer die doet denken aan Creedence Clearwater Revival. Een minpunt is dat de invloeden wel heel duidelijk hoorbaar zijn. De nauwkeurige luisteraar ontdekt een rif die rechtstreeks uit surfklassieker Pipeline is gehaald; de eerste nummers klinken dan weer heel erg als Cave's Red Right Hand. Daarnaast heeft de band een tweede overeenkomst met de Creedence, die minder positief is: op den duur begint het allemaal erg op elkaar te lijken. Daarmee weet de band de aandacht niet tot het einde vast te houden.
Hoe dan ook is Dishking een getalenteerde groep met veel potentie. De show van vanavond is al met al het best te vergelijken met een pistoolduel uit een western: spannend en gevaarlijk, maar te lang uitgesponnen. Met wat meer variatie en een eigener geluid zou Dishking saloon na saloon plat spelen. Zonder twijfel gaat dat echter goed komen met deze energieke band en zijn bezielende leider.