In het kader van de avontuurlijke muziek reeks stond afgelopen woensdag een wel heel bijzondere combo op de planken in Paradox: de Yohimbe Brothers. Wellicht niet direct een bekende naam bij de muziekliefhebber, maar de namen die erachter schuilgaan laten wel wat belletjes rinkelen: draaitafelmaestro DJ Logic (een grote naam in de New Yorkse avant-jazz scene) en bovenal wereldberoemd gitarist Vernon Reid (u weet wel, van Living Colour). Gesteund door vijf andere uitstekende muzikanten verzorgden deze heren een wereldoptreden.

BROEDERS EN ZUSTER
Het is druk vanavond in Paradox. Niet alleen in de zaal, waar ondanks de (voor Paradox-begrippen) hoge entreeprijs genoeg volk is te vinden om de vele voor deze gelegenheid opgestelde stoelenrijen te bezetten, maar ook op het podium. Voor aanvang van het concert prijken naast drums, bas en gitaar al een stevige draaitafel, enige keyboardachtige instrumenten en verscheidene laptops op de bescheiden verhoging. Die moet dan ook plaats bieden aan maar liefst zeven muzikanten, want naast de harde familiekern van Vernon Reid en DJ Logic zijn voor deze gelegenheid nog vier broeders en een enkele zuster opgetrommeld. En die willen natuurlijk allemaal gehoord worden. Als dat maar geen herrie in de tent gaat opleveren…

HARMONIEUS
Wat schetst echter onze verbazing: deze familie is weliswaar heel divers, maar weet haar grote verscheidenheid schijnbaar moeiteloos tot een harmonieus geheel te smeden. Het ene moment mag soulvol zangeres Maya Azucena haar kunsten vertonen (ook op dansgebied), het andere moment rapt en beatboxt Taylor McFerrin erop los (hij zal het wel van z’n vader hebben). Tijdens meer futuristische passages kan keyboardist Leon Gruenbaum helemaal loos gaan en het geheel wordt afwisselend met een vaste groove en avontuurlijke ritmes voorzien door bassist Jared Nickerson en drummer Don McKenzie. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de hoofdbroeders, die met geweldige draaikunst dan wel uitzonderlijk gitaarspel de mix compleet maken.

ALLEGAARTJE
En hoe mag die dan wel niet klinken? De kortste en eenvoudigste manier om die vraag te beantwoorden, is te zeggen wat er niet in terugkomt: klassieke muziek lijkt nagenoeg afwezig te zijn. Alles wat de mensheid verder aan muziekstijlen heeft geproduceerd (jazz, rock, hiphop, soul, funk, latin, reggae, dub, ambient en ga zo maar even door) komt wel op een of andere manier terug. Zelfs country wordt niet geschuwd: goede blanken die we als publiek grotendeels zijn, mogen we ons tijdens een passage in die stijl totaal uitleven met ‘yee-ha!’-geschreeuw. En daarmee is ook meteen de grootste kwaliteit van dit hypermuzikale ensemble aangeduid: hoe divers de muziek van Yohimbe Brothers ook is, het geheel blijft ongedwongen en zelfs uitgesproken speels klinken (ook als even een serieus politiek punt wordt gemaakt over overconsumptie). Wat dat betreft gaan de broers verder waar Living Colour met Time’s Up ophield. En gooien er wat veelzijdigheid betreft nog een paar stevige scheppen bovenop. Een jaarlijstwaardige prestatie.