Vermakelijk avondje boze mannenmuziek in Little Devil

Maaswater Veenlijk, Black Bottle Riot en Troy Torino zetten degelijke shows neer

Daan de Vries ,

Het testosteronniveau steeg zaterdagavond in Little Devil tot kritieke hoogte met de agressieve stoner rock van Maaswater Veenlijk. Ook Troy Torino bleek niet vies te zijn van een stevige pot metal. Black Bottle Riot was iets lichter van toonaard, maar bleek tijdens de instrumentale stukken behoorlijk uit te kunnen halen. Al met al een degelijke avond gruizige rock, die goed op zijn plaats was in Little Devil. Het echte vuurwerk bleef echter uit.

Maaswater Veenlijk, Black Bottle Riot en Troy Torino zetten degelijke shows neer

Het testosteronniveau steeg zaterdagavond in Little Devil tot kritieke hoogte met de agressieve stoner rock van Maaswater Veenlijk. Ook Troy Torino bleek niet vies te zijn van een stevige pot metal. Black Bottle Riot was iets lichter van toonaard, maar bleek tijdens de instrumentale stukken behoorlijk uit te kunnen halen. Al met al een degelijke avond gruizige rock, die goed op zijn plaats was in Little Devil. Het echte vuurwerk bleef echter uit.

MAASWATER VEENLIJK
Maaswater Veenlijk heeft niet alleen de beste bandnaam sinds de Krimoorlog, de band trapt de avond ook nog eens prima af met zijn gruizige, agressieve stoner rock. Boze mannenmuziek voor de onderbuik van degelijke kwaliteit. Wat opvalt is de goede opbouw van de nummers. De kracht van Maaswater Veenlijk zit hem in een veelheid van factoren. Originele riffs, psychedelische solo’s, creatief gebruik van effecten en feedback, maar vooral de superstrakke tempowisselingen houden Maaswater Veenlijk spannend. Zelden hoor of zie je stoner rock die zo gevarieerd is. De band heeft geen gepolijste sound en zanger Robbie Hooker overschreeuwt zijn stembanden nu en dan. Je kunt erover twisten of dat een negatief punt is; binnen het vuige totaalplaatje van deze Boxmeerse mannen misstaat het in elk geval niet. Al met al zien we een goede opener; het is te hopen dat dit veenlijk op korte termijn weer eens in Tilburg boven komt drijven.

BLACK BOTTLE RIOT
In alle opzichten is Black Bottle Riot een stuk aaibaarder dan voorganger Maaswater Veenlijk. De Nijmeegse band maakt lekker in het gehoor liggende rock 'n' roll die doet denken aan Thin Lizzy en Lynyrd Skynyrd. Black Bottle Riot zou het prima doen tijdens een roadtrip over Route 66. Met name het instrumentale deel van deze band staat als een huis. Jammer genoeg zijn de composities van Black Bottle Riot niet bijster origineel. Verder lijkt de band een beetje in te kakken tijdens de vocale stukken. Hoewel zanger Simon Snel een degelijke stem heeft, mist hij vanavond de kracht die nodig is om echt te overtuigen. Het niveau van de band komt tijdens de vocalen niet boven ‘voorspelbaar’ uit. De bandleden doen vermoeden veel meer in huis te hebben dan ze vanavond laten horen. Dat vermoeden dringt vooral tijdens de instrumentale intermezzo’s door: dan kan Black Bottle Riot opeens echt uithalen en is er opeens weinig meer over van de roadtrip-muziek, onvervalste stoner komt daarvoor in de plaats. Deze recensent is benieuwd hoe deze band zich zal ontwikkelen. Voorlopig blijven de superlatieven nog even achterwege.

TROY TORINO
Vervolgens is het de beurt aan Troy Torino, een Nederlandse supergroep bestaande uit bandleden van Spoiler, Orphanage en 7Zuma7. De band speelt stevige stoner metal volgens beproefd recept. Niet lang geleden werd het album The Order Of Magnitude uitgebracht, een plaat die vanavond centraal staat. Troy Torino klinkt als Disturbed, maar dan voor echte mannen. Dat komt vooral door het stemgeluid van zanger Pekke, die met zijn lange, witte krullen en zijn oerschreeuw een prima frontman is. De band heeft het tempo erg hoog liggen en maakt geen fouten. Non-stop beuken de houthakkers van Troy Torino in op de trommelvliezen van de luisteraars. Ondertussen blijkt Pekke niet te beroerd te zijn om het optreden te sieren met een kek dansje. "Het is niet dat we niet met jullie willen praten, maar het is nogal laat," verontschuldigt de zanger zich. Dat is jammer. Met wat meer pauzes en rustmomenten zou de show beter te verteren zijn. Nu dwingt de band weliswaar respect af met het strakke spel, maar wordt het uiteindelijk een beetje een eenheidsworst. De heerlijke break tijdens Teleporter en de cover van een nummer van Spoiler keren dat overigens weer enigszins ten goede. Hoe dan ook: Troy Torino is een band die stevig in zijn schoenen staat en een erg brute sound heeft. Voor de liefhebbers van het genre zeker de moeite waard.