Huis-dj van de avond is DMDN die het spits af mag bijten en de pauze annex ombouwtijd vult met fijne deuntjes. Zijn trage technobeats, aangevuld met veel gekraak en gerommel, krijgen het publiek zo waar aan het dansen. Daarna is Neurobit aan de beurt, een Nederlandse dj die experimentele, minimal noise ten gehore brengt. De duistere sferen die Neurobit weet op te roepen passen meer bij Halloween dan bij Valentijnsdag maar zijn zeker mooi. De trage ruis is overal om het publiek heen. Het kruipt je oren binnen om daar nog eens lekker na te suizen zonder dat het vervelend is. NANOBOTS Het Britse duo Nanobots laat een totaal andere wind waaien. Hun, overduidelijk, Britse gitaarpop/rock met noisy-bliepjes is overgoten met vrolijkheid. Een rauwe rammelversie van Blood Red Shoes met een performance waar je u tegen zegt. Het duo, Jim en Shona, speelt mee met een drumcomputer en beiden scheuren voort op (Shona op een met groen bont beklede) gitaar. Nanobots heeft van zichzelf een concept weten te maken. De outfits zijn onderdeel van de teksten, en de teksten worden uitgebeeld met filmmateriaal. Een witte doktersjas, knie- en elleboogbeschermers en futuristische brillen vertolken een nummer als Never Tell Your Robot To Get Lost. Hoewel het geluid nogal dof klinkt en het muzikaal niet erg hoogstaand is, is de absurditeit van de band en de gezelligheid die het duo weet te creëren meer dan genoeg om het publiek te vermaken. COOLHAVEN Coolhaven overschrijdt elke grens van verscheidene kunstvormen. Deze drie heren uit Rotterdam zien er alleen al uit alsof ze op het randje van de avantgarde balanceren. Een gedicht als opening waarbij het aanvegen van de vloer als achtergrondgeluid fungeert en de tekst wordt uitgebeeld op bijna hilarische wijze. Beats aangevuld met gitaargeluiden die worden geproduceerd door onder andere het gebruik van lepels in combinatie met een gitaar en het creatieve gebruik van gebruiksvoorwerpen zoals tandenborstels. Onder andere door het gebruik van de Duitse taal, maar ook door de ritmiek, doet Coolhaven denken aan Einstürzende Neubauten en Laibach. De absurditeit en totale idioterie van Coolhaven is bijna eng. De overtuigingskracht waarmee ze hun teksten het publiek insmijten, door zich onder andere op hun kniën in het publiek te begeven, is overweldigend. Na zo’n drie kwartier is de stijl van Coolhaven wel duidelijk. Naar mijn smaak duurde het nét iets te lang. De Bredase dj Bots heeft de eer de avond af te sluiten. Deze dj heeft al eerder laten zien bij Sleepy City dat hij een hele zaal plat kan krijgen. Hoewel er pas enkelen hebben gedanst tijdens de andere optredens, weet dj Bots het publiek in beweging te krijgen. Zijn trage, slepende beats zorgen voor een geslaagd einde van een geslaagde Gifgrond.