Kismet begint meteen stevig, met een geluid dat in eerste instantie aan postrockbands als Mogwai doet denken. De band blijkt qua sound ook alles goed op orde te hebben, met twee gitaren die voor puntige riffs en zo nu en dan voor een stevige geluidsmuur zorgen, en een toetsenist die sfeer maakt en niet te opvallend aanwezig is. Gaandeweg de set valt er steeds meer The Cure te herkennen en blijkt de song wel degelijk centraal te staan bij deze Utrechtse heren.

De zang is uiteindelijk hetgeen dat nog het meest imponeert. Staat de band al goed afgesteld en is de ritmesectie goed strak, in een semiakoestisch nummer laat zanger Temy Phem ook zonder microfoon zien dat hij de Cul met zijn glasheldere stem kan inpakken.

Valt er dan niets aan te merken op deze nog relatief onbekende band? Jawel, maar dat ligt niet zozeer aan de band zelf: Cul de Sac is voor een donderdagavond behoorlijk leeg, en een groter publiek heeft Kismet zeker verdiend. En vooruit: de set is aan de korte kant, waardoor het moeilijk is een goed beeld van de band te krijgen. Hopelijk horen we in de toekomst meer van deze mannen. Het wordt wachten geblazen op hun eerste full-lenght album, dat deze lente verschijnt!