ICED EARTH
Terwijl buiten de sneeuw toepasselijk neerdaalt, betreedt Iced Earth onder duistere klanken het podium van 013. Live-album Alive In Athens deed de reputatie van de band zeker goed. Nu voormalig zanger Matt Barlow, die zijn lange lokken verruilde voor een gemillimeterde kop, de band weer heeft vergezeld, geeft dat de hoop op een huzarenstukje. Iced Earth lost die hoop goeddeels in. De band stelt zich in dienst van zijn publiek en brengt strak gespeelde, geloofwaardige metal die tussen thrash, progressive en power in ligt. De legendarische, razendsnelle hand van Jon Schaffer verzorgt een indrukwekkende slaggitaarsessie. Maniakale double kickdrums en meeslepende gitaarmelodieën vormen de muzikale basis. Daaroverheen raast Barlow, die met zijn enorme vocale bereik nu ijselijk als de poolwind en dan weer bulderend als een lawine klinkt. De stukken rondom het Something Wicked-concept staan centraal, maar de band grijpt zo nu en dan ook terug naar andere albums. Alles wordt door de zaal met genoegen onthaald. Iced Earth laat zijn toehoorders meezingen, schreeuwen, deinen en springen en creëert zo een aangrijpende sfeer van verbroedering, zeker tijdens ballad Watching Over Me. Minder positief is dat de drums een beetje vreemd in de mix liggen. Bovendien is vijf kwartier eigenlijk niet lang genoeg. Daarbij wordt Iced Earth vanavond nergens verrassend. Dat alles zal de fans waarschijnlijk koud laten. Iced Earth biedt de liefhebber waar hij voor kwam, maar meer ook niet.

SAXON
Hoewel het werk van Saxon niet altijd even consistent is geweest, heeft de eenendertigjarige (!) band zich het laatste decennium hervonden met een terugkeer tot zijn roots, The New Wave Of British Heavy Metal. Vanavond klinkt de band weer op het toppunt van zijn kracht. Aangevoerd door zanger en bezeten priester Peter Byfford razen de bejaarde rockers over het podium met een aanstekelijke energie waar menig jongmens nog wat van kan leren. Vanaf opener Batallions Of Steel tot tweede toegift Denim And Leather breekt Saxon de zaal af met nimmer vervelende heavy metal. Veel oude krakers, een paar verrassingen en een aantal nummers van het nieuwe album Into The Labyrinth vormen de enerverende set van vanavond. Goed, af en toe verslikt de band zich in een versnelling en vijf kwartier is nog steeds te kort, maar het maakt niet uit. Byfford krijgt de zaal in beweging, zuigt het applaus van het publiek op en betaalt terug in een volgend stuk kwaliteitsmetal. Gitarist Quinn krijgt de ruimte voor geweldige over-the-top gitaarsolo’s. Stiekem krijgt deze recensent zin in een in onbruik geraakte drumsolo. Saxon leeft nog steeds, en hoe! Na een goed uur, dat voorbij vliegt, bedankt Saxon met twee toegiften. Een feest van herkenning voor de oude fans, een legendarische kennismaking met vele nieuwe. Voor wie er niet bij was ligt zelfkastijding voor de hand.