In Cul de Sac verzamelde zich vrijdagavond een kleine groep muziekliefhebbers die het carnavalsgeweld wilde vermijden om twee bandjes te zien spelen. Wallace Vanborn uit Gent en het Tilburgse Hooghwater plezierden het publiek met ouderwets lekkere rock. Jammer was alleen dat de zaal gedurende de gehele avond niet echt gevuld was. WALLACE VANBORN Om kwart voor tien mag Wallace Vanborn het spits afbijten. Het Gentse trio maakt een aardig potje muziek, dat ergens doet denken aan Voicst, maar dan in een rockjasje. Een soort ADHD-stoner, zoals Voicst ADHD-pop maakt. Het drietal heeft zeker naar QOTSA geluisterd, maar ze niet klakkeloos gekopieerd. De nummers zijn goed uitgewerkt en aanstekelijk. Toch valt het optreden een beetje tegen, vooropgesteld omdat de zanger gedurende het gehele concert niet te verstaan is. Je ziet hem zingen en heel in de verte hoor je iets. Maar dat is niet genoeg, zeker niet als het elektrische gedeelte van de drumkit op sommige plekken in de Cul het gehele geluid overheerst. Daarnaast vindt de band het op den duur nodig om persiflages van het Nederlands te doen. Helaas hebben de heren niet door dat ze in Brabant zijn en wij net zo’n problemen hebben met Hollanders als zij. In een Utrechts accentje worden allerlei flauwe grappen gemaakt over volk van boven de rivieren. Na een tijdje gaat dat toch een beetje vervelen. Maar al met al hebben we hier met een energieke live band te maken, waarbij het plezier van het spelen van het podium afstraalt. Een band om nog eens live te zien, maar dan met beter geluid. HOOGHWATER Helaas is het geluid ook het terugkerende euvel bij Hooghwater. Elk optreden wordt deze belofte uit Tilburg beter, zitten de nummers beter in elkaar en zijn de heren weer beter op elkaar ingespeeld. Maar ook bij hen is het podiumgeluid vanavond een probleem. Mede doordat de geluidsman van Wallace Vanborn alle schuiven na de show dicht heeft getrokken, duurt het tot halverwege het optreden van Hooghwater tot er een fatsoenlijk geluid is waarin ook de zang naar behoren is te horen. Dat blijft toch een zwak punt waar Hooghwater aan moet werken. Toch is Hooghwater een overtuigende live band aan het worden. Af en toe heb je het Don Caballero gevoel, een fantastische drummer met band, maar over het algemeen vallen de nummers goed op hun plaats en knalt de hele set van begin tot eind. Aan het eind van de set zijn de flauwe persiflages van Wallace Vanborn dan ook alweer vergeten en wordt er zelfs alweer vooruit gedacht. Naar volgende week, want dan staat Hooghwater in het voorprogramma van De Staat in 013. Als ze het geluid in een week in orde krijgen, speelt Hooghwater De Staat naar De Zittend.