De Amerikaanse band Strike Anywhere is punk van de oude stempel: tegen homofobie, racisme, oorlog, corruptie en ga zo maar door. Liefde voor mens en dier staat hoog in het vaandel. Dat juist bij een optreden van deze band de security van 013 te hard optreedt is dan ook meer dan cru te noemen. “Bouncers, get the fuck out of this hall!”

DEAD TO ME
Voor het uit San Francisco afkomstige Dead To Me betekent het optreden in Tilburg de aftrap van hun Europese toer en tevens de live vuurdoop van het pas verschenen album African Elephants, dat door critici en fans nogal negatief is ontvangen. De band heeft dus wat goed te maken en doet dat niet.

Even een voorgeschiedenis: Dead To Me is zes jaar geleden opgericht door punkrock alumni Jack Dalrymple en Chicken en debuutalbum Cuban Ballerina was voor velen een klassieker in wording. Inmiddels heeft Dalrymple de band verlaten en wordt zijn karakteristieke stem nogal gemist, zowel op plaat als op het podium. Bassist Chicken probeert de afwezigheid van zijn muzikale partner te compenseren door luidruchtig te schreeuwen tussen de nummers en bijna overstuurd te bassen. Gitarist Nathan, die nu veel van Jack's zang overneemt, klinkt als Kurt Cobain na diens zelfmoord en heeft totaal geen charisma. Fans van het eerste uur druipen na vijf nummers dan ook desolaat af richting de bar.

STRIKE ANYWHERE
Een stuk harmonieuzer is de relatie tussen Strike Anywhere en de ongeveer honderd aanwezigen. Vanaf de opener brult men mee met de politieke hardcorepunk. De band heeft er overduidelijk zin in, de gitaristen springen dat het een lust is en zanger Thomas gebruikt ook zoveel mogelijk meters van het podium. De microfoon gaat naar goed gebruik af en toe de zaal in voor de nodige meezingstukken. De nadruk van het repertoire ligt op het laatste album Iron Front. Terecht, want volgens vele punksites is het een van de beste platen die dit jaar verschenen is. Ook in Tilburg is die notie doorgedrongen: op nieuwe nummers wordt net zo hard meegezongen als op de oudere. Ook al is het niet vol in de Kleine Zaal, toch waagt een enkeling zich aan een duik van het podium.

En dan slaat de sfeer om. Een van de aanwezige veiligheidsmensen verwijdert nogal hardhandig een diver. Even later komt hij terug voor een andere concertganger. Vrienden maken bezwaar en een bezoeker krijgt een hand in zijn gezicht. De band stopt met spelen en vraagt iedereen rustig te blijven. Weer iemand uit het publiek wordt uit de zaal gezet. De band gaat verder, de pit begint weer en dan komen ineens twee veiligheidsmensen met veel geduw en machtsvertoon naar voren. Er is niks aan de hand, maar opnieuw pakken ze een van de concertbezoekers. Chaos! Andere mensen in de pit en omstanders snappen er niks van en dringen de twee uitsmijters in een hoek voor het podium. De band stopt. De drummer van Strike Anywhere komt achter zijn instrument vandaan en wil verhaal halen. “Bouncers, get the fuck out of this hall!” schreeuwt zanger Thomas. Een medewerker van 013 blijft rustig en verwijdert samen met andere veiligheidsmensen de twee uitsmijters.

Iedereen zit vol adrenaline. Band en publiek hebben een ‘what the fuck gebeurde hier' gevoel. Nog twee nummers te gaan. Strike Anywhere en publiek gaan er helemaal voor met dives, singalongs en een moshpit.

Na afloop halen mensen alsnog verhaal bij de veiligheidsmensen bij de deur. “In België maak je zoiets nooit mee,” 'buitensporig handelen' en “013 moet dit intern zeker bespreken” zijn gehoorde kreten. De gitarist van Strike Anywhere is dergelijke situaties wel gewend van shows in de VS, maar niet in Europa. “You guys go to lengths to make us feel at home,” is zijn cynische commentaar.