Na een sfeervolle wandeltocht over besneeuwde paden, arriveert uw verslaggever afgelopen zondag in een uitstekend kersthumeur in 013, alwaar Christmas Metal Symphony haar tweede editie beleeft. Hoewel de opkomst vanwege voornoemde stemmige weersomstandigheden zoals verwacht wat te wensen over laat, worden de wel aanwezigen getrakteerd op een oergezellige kerstshow vol overbekende metalen krakers, in een enkel geval zelfs vertolkt door de originele vocalist.

Nee, bijzonder druk is het niet in de grote zaal, maar het angstvisioen van een nagenoeg uitgestorven 013 blijkt gelukkig ook bezijden de waarheid: het grootste deel van het publiek klontert midden voor het podium bijeen en vormt zo een knusse halve cirkel. Bij het wijken van de gordijnen blijkt die gemoedelijke sfeer ook van de met een enkele kerstboom versierde planken te stralen, zeker niet in de laatste plaats omdat de muzikanten elkaar natuurlijk nog van vorig jaar kennen (en waarschijnlijk in veel gevallen nog van lang daarvoor). Het concept is in essentie hetzelfde gebleven: een reeks van prominente zangers en zangeressen in het hardrock- en metalgenre die al dan niet eigen repertoire vertolken, naast de zeer kundige begeleidingsband regelmatig gesteund door een klassiek geschoold orkest (het Magnum Opus Rockestra).

Wel is het zo dat de hoeveelheid klassieke metalcovers dit jaar behoorlijk is opgeschroefd, waardoor er genoeg mogelijkheden voor ouderwets meebrullen zijn. Zo waagt Damian Wilson zich naast een eigen Threshold-nummer aan de Iron Maiden-kraker The Trooper en (evenals anderhalve maand geleden in de Bat Cave) Into The Black Hole van Ayreon, waarbij hij ditmaal steun krijgt van Delains Charlotte Wessels. Na deze twee is het de beurt aan Mats Levén, die na vorig jaar duidelijk de smaak te pakken heeft gekregen en zich vol enthousiasme stort op Rising Force van voormalig werkgever Yngwie Malmsteen (vanzelfsprekend een geschikte figuur om in een klassieke jas te stoppen, aangezien hij er eigenlijk al één aanheeft). Deze wordt gevolgd door Painkiller van Judas Priest (waarbij de CMS band zich van zijn beste kant laat zien, hoewel Levén zelf niet verrassend de hoge uithalen van Rob Halford niet haalt) en een uitgelaten Thunderstruck (inclusief pet).

Joakim Brodén is zo mogelijk nog meer naar buiten gekeerd: bij hem valt vooral de keuze op om Rammsteins Feuer Frei te coveren, dat ook nog van een klassiek arrangement wordt voorzien. Udo Dirkschneider krijgt alle hoofden en monden mee met zijn Accept-klassieker Balls To The Wall, terwijl Epica’s Mark Jansen en Simone Simons hun goede metalsmaak bewijzen met versies van respectievelijk Crystal Mountain van het node gemiste Death en Strange Machines van The Gathering. Vervolgens is het de beurt aan de ongetwijfeld meest capabele zanger van de avond, Jorn Lande, om Dio positieve energie toe te zenden met diens Rock ‘N’ Roll Children, waarna Ariën van Weesenbeek nog even Slayers Angel Of Death komt grunten. De twee grote metalconcerten die eerder deze maand in 013 niet door konden gaan, zijn zo toch een beetje vergoed voor de aanwezigen.

Lacuna Coils Cristina Scabbia heeft tenslotte de eer deze aangename avond af te sluiten met onder andere Nothing Else Matters en het eigen Heaven’s A Lie, dat laatste nummer in samenwerking met Simone Simons. Het is net niet zo’n spetterend einde als het duet tussen Floor Jansen en Russell Allen van vorig jaar, wat niet wegneemt dat deze samenkomst over het geheel genomen minstens zo geslaagd mag heten als de eerste editie. Dat komt niet in de laatste plaats door het goede samenspel van de muzikanten en de vele herkenbare meezingers. Hopelijk heeft de organisatie volgend jaar wat meer geluk met het weer, dan wordt het vast en zeker niet alleen gezellig, maar ook qua drukte weer een succesvol feestje.