De donkerste maand van het jaar is weer aangebroken en daar hoort natuurlijk een gezonde portie metal bij. Helaas zijn de concerten van oudgedienden Dio en Slayer respectievelijk afgelast en verplaatst, maar de genrefanaat die niet vies is van verse gezichten kan gelukkig altijd nog terecht bij de Metal Matinee. Afgelopen zondag schotelde die ons in 013 een drietal aanstormende bands uit eigen land, Finland en het Verenigd Koninkrijk voor, die samen garant stonden voor een afwisselende namiddag/avond.

SIMÓN
Het Rotterdamse doomrockgezelschap Simón opent het winterbal met een sfeervolle set, die regelmatig herinneringen oproept aan bands als Isis en Neurosis en postrock in het algemeen. Een heel bijzonder eigen geluid heeft de groep niet (hoewel het incidentele gebruik van een tamboerijn niet erg gebruikelijk is in deze muzikale hoek), maar dat neemt niet weg dat haar duistere klanklandschappen het gewenste effect op het gemoed sorteren. In combinatie met het tamelijk in zichzelf gekeerde karakter van de performance zorgt het wel bepaald niet voor een uitbundige publieksrespons, maar de toon van deze namiddag is in ieder geval gezet.    

CALLISTO
Die wordt vervolgens voortgezet en aanmerkelijk uitgebreid door de Finnen van Callisto, die tegen de achtergrond van een groot wanddoek met desolaat woud een sterk optreden geven, waarin de groep een basis van zware doomklanken op een originele wijze verrijkt met (bij tijd en wijle) melodieuze zang, progressieve ritmes en incidenteel zelfs wat Tibetaans aandoend gebrom. De naar Germaanse maatstaven nogal vreemd klinkende Finse taal waarin de heren elkaar toespreken en de cultachtige sfeer die dit zevental uitademt (een enkeling schijnt zelfs als voornamelijk zwijgende steun in de rug te zijn meegenomen) maken de magie van deze wijds uitgesponnen performance compleet. Een geslaagd muzikaal zondagritueel.

ROMEO MUST DIE
De hoofdschotel van deze dag is duidelijk de vreemde eend in de bijt, hoewel je ook zou kunnen zeggen dat de auditieve spanbreedte van deze bijeenkomst aanzienlijk wordt vergroot door de hedendaagse thrashers van Romeo Must Die. Dat de bloedspiegel van deze Engelsen naar alle waarschijnlijkheid een heel wat hogere testosteronwaarde kent dan die van de vaak ingetogen voorgangers op het Bat Cavepodium, wordt direct duidelijk bij de energieke sprongen waarmee deze makkers hun optreden starten.

Voor degenen die (ook fysiek) bereid zijn mee te gaan in deze spontane omslag in sfeer is dit zonder meer een heel enerverend concert, de rest zal het vooral een eigenaardig einde van de dag vinden. Wat in ieder geval vast staat is dat deze groep het hart op de juiste plaats heeft, met prettig opgefokte, goed in elkaar gestoken nummers over uit het leven gegrepen, nare, maar ware fenomenen als het betrokken raken bij een ongeluk en het geruisloos uit het zicht verdwijnen van oudere mensen in onze huidige samenleving. Een weliswaar in deze context nogal aparte, maar opwindende afsluiter van de zondagse matinee.