Kopje thee voor The Mars Volta

Ook met een uur minder maakt de band het waar

Lisa Ruskus ,

Stipt om half negen en een keurig twee uur durende show: The Mars Volta doet het even heel anders. Vorig jaar blies de band het publiek weg met een drie uur durende show in 013, ditmaal duurde het allemaal wat korter. Gelukkig doet dit niet af aan de kwaliteit, want de band kwam met twee uur virtuositeit van de bovenste plank.

Ook met een uur minder maakt de band het waar

Stipt om half negen en een keurig twee uur durende show: The Mars Volta doet het even heel anders. Vorig jaar blies de band het publiek weg met een drie uur durende show in 013, ditmaal duurde het allemaal wat korter. Gelukkig doet dit niet af aan de kwaliteit, want de band kwam met twee uur virtuositeit van de bovenste plank.

Na elk nummer klinkt er een applaus alsof dit het laatste is wat The Mars Volta ooit zal doen. Het publiek, bestaande uit veel The Mars Volta-kapsels, luistert ademloos en barst pas los als de lang uitgesponnen nummers écht afgelopen zijn. The Mars Volta maakt geen muziek voor mensen die een spanningsboog nodig hebben en dit verklaart misschien de relatief hoge leeftijd van het publiek. De band grijpt terug op het geluid van de jaren zeventig: hardrock met jazzinvloeden, overgoten met psychedelica.

Het eerste werk van The Mars Volta bestond uit twee conceptalbums, die je als een soort drugstrip kunt ervaren. De band heeft inmiddels van zichzelf een concept weten te maken. Deze avond komt er veel oud werk langs, hoewel de nieuwe plaat Octahedron pas een paar maanden uit is. De nieuwe drummer Dave Elitch kan als een van de weinigen écht hard en zacht drummen. Live is The Mars Volta een fijne band, maar na verloop van tijd wordt het toch wat saai en neemt de aandacht van het publiek af. De lange nummers blijven in het midden vaak wat hangen in oneindige solo’s, terwijl juist de bombast, die veelal prachtig wordt afgewisseld met rustigere stukken, zo mooi is.

De ballad Since We’ve Been Wrong beneemt het publiek de adem. De band staat muzikaal op eenzame hoogte, maar maakt het zichzelf ook niet gemakkelijk. Hier en daar haalt zanger Cedric Bixler-Zavala de hoge noten niet, maar het wordt hem snel vergeven. De man drinkt liters hete thee, of we gaan er in ieder geval van uit dat er thee in de dubieuze kopjes zit. Bassist Juan Alderete geeft een geweldige solo weg. Nou ja, solo, wat is het? Onherkenbare basgeluiden komen er uit zijn instrument en bouwen op naar een vingervlugge solo die niet onder doet voor het werk van Weather Report-bassist Jaco Pastorius.

Alleen al voor de kwaliteit is een optreden van The Mars Volta een bezoekje waard. Het is nooit vervelend om twee uur geweldig goede muzikanten te mogen aanschouwen. Hoewel je als publiek af en toe wegzakt, is The Mars Volta over het geheel genomen gewoon erg goed. Ook met een uur minder weten de heren dit waar te maken.