"Ik ga naar de toren en daar vlieg ik af!" antwoordde Ramses Shaffy ooit op de vraag wat hij ging doen. Dat was in 2004, het ging toen al niet meer zo goed met de artiest. Op 1 december 2009 overleed hij. Diezelfde dag vindt in een rokerige Studio een sferisch eerbetoon plaats aan de zanger.

Het is op Shaffy's sterfdag vooral gezellig in Studio. Lachen en zingen doen we allemaal. Meezingen, met de twee troubadours die een eerbetoon brengen aan de vorst van de Nederlandstalige chanson. En een beetje keuvelen, want wat was nu de volgorde van “Zing, vecht, huil, werk..?” Op het einde dansen we een beetje, maar het gaat te ver om te zeggen dat we vechten tegen het nieuws dat 's lands laatste echte levenskunstenaar overleden is. Gebeden wordt er niet, en al helemaal niet gehuild. Er is weinig tijd voor rouw. Toch is Studio in de ban van de dode Ramses Shaffy en zijn onsterfelijke chansons. We bewonderen.

Je zou bijna denken dat men geanticipeerd heeft op het overlijden van Shaffy, zo soepel en eenvoudig wordt een dwarsdoorsnede van zijn oeuvre gespeeld. Wat is het genieten tijdens de uithalen ("oooh!", "aaahaaa!") en wat zijn de teksten eigenlijk groen gebleven. Begeleid door piano en gitaar komen de talrijke klassiekers voorbij. Laat Me, Sammy, Het Is Stil In Amsterdam, Zing, Vecht, Huil, Bid: heeft de man dan enkel successen geschreven? Het je ne sais quoi van de 'onnederlandse' chansonnier wordt dinsdagavond bijzonder goed gevangen in de rokerige kroeg.

Vooraan staan de echte fans, die Shaffy's teksten woord voor woord meeschreeuwen. Verder is Studio vooral gevuld met halfgeïnteresseerde hipsters, die opeens allemaal mee kunnen zingen als blijkt dat ze de liedjes toch kennen. Meisjes dansen in skinny jeans, mannen in duffelse jassen storten hun hart uit. Als je dat ziet, past vooral bewondering voor de artiest die generaties wist en weet te fascineren. Salut, Ramses, en bedankt.