Een gratis avond in de Bat Cave met Lola Kite en Windsor For The Derby zorgt voor verrassingen en een abrupt einde.

LOLA KITE
Het Amsterdamse trio Lola Kite mag in een aardig gevulde Bat Cave de avond aftrappen. De pakweg vijftig man in de zaal zien een enthousiast synthpopbandje, met invloeden van de psychedelica uit de jaren ’60 tot de wave en shoegazing uit de jaren ’80.  De multi-instrumentale band wisselt veel van instrumenten, naast de synthesizers en drumcomputer worden gitaar, de nodige percussierammelaars en zelfs een sitar ingezet. Hierdoor is het sowieso al een heel spektakel op het podium.

Gelukkig klinkt de muziek ook alleraardigst. Helaas is dat niet te zeggen over de uitstraling van de zanger. Daar waar de andere twee niets anders dan ongebreideld enthousiasme tonen, kijkt hij de zaal in als een verveelde Griekse hond aan de rand van de stad Athene terwijl de bosbranden op hem afstormen. Pas tegen het einde lijkt hij enigszins los te komen, maar vooral aan het begin komt het bij hem een beetje gemaakt over. Zeker in combinatie met zijn grote, dikke ketting.

Dat is dan ook vrijwel de enige smet op de show van Lola Kite. Dit is gegarandeerd een trio waar we in de toekomst meer van zullen gaan horen. Beetje schaven aan de uitstraling, een beetje schaven aan de toonvastheid en dan snel met een debuutplaat komen. Zeker dat Nederland dan door ze veroverd gaat worden.

WINDSOR FOR THE DERBY
Na de synthpop van Lola Kite, is het aan de postrockmannen uit Austin, Texas om de harten van de Bat Cavebezoekers te veroveren. Na een snelle change-over begint Windsor For The Derby de set met de nodige rustige nummers. De heren lijken hun dag niet te hebben, daar het allemaal een beetje rommelig klinkt. Daardoor komt vooral het begin van de set niet echt uit de verf. Pas na een nummer of vijf wordt het gaspedaal ingetrapt, maar dan gaat het ook meteen fout. De bassist trapt de verlengsnoer van de effectpedalen van de gitarist los, waarop die helemaal wegvalt. De spanning wordt snel weer aangeslingerd, en daarna lijkt de band pas echt los te komen. De liedjes krijgen de nodige uitbouw en hoewel nog steeds rommelig lijkt het drietal nu voor het eerst zelf plezier te hebben.

Helaas weet het veel van de bezoekers toch niet te bekoren. Nog voor het vijfde nummer begint de zaal langzaam leeg te lopen, waardoor Windsor For The Derby voor een steeds kleiner gezelschap staat te spelen. Op zich ook wel begrijpelijk. Op de platen bestaat de band over het algemeen uit meer muzikanten dan de drie nu op het podium staan. Hierdoor mist het geluid de nodige breedte en diepte die het juist op plaat zo’n leuke band maakt. Nu is het een vermakelijk bandje, dat Loop met My Bloody Valentine en een scheutje fijne pop probeert te mixen, en daar nog wel aardig in slaagt. Maar er helaas niet in slaagt de harten van de Bat Cave te veroveren.

Als dan het concert tot een abrupt einde komt omdat de bassist zijn D-snaar tijdens het bouwen van een geluidsmuur in tweeën slaat, lijkt ook niemand echt rouwig dat het over is. Mensen schieten naar buiten om te roken, of snel naar de merch-tafel om toch iets van Windsor For The Derby te kopen. En daar zullen zij thuis meer plezier van hebben dan deze avond in de Bat Cave. Dit was niet slecht, maar zeker niet memorabel.