Als voorbereiding op het Zappanale festival in Bad Doberan maakte de vijfkoppige band We Insist! vrijdagavond een tussenstop in Little Devil. Een extra concert onderweg en een fijne opwarming voor het echte festival. Na de energieke show rest echter alleen de vraag; “Als dit een opwarmertje is, hoe goed moet een volledig opgewarmd We Insist! dan zijn?”

ZARBOTH
Voordat We Insist! het kleine podium in de achterzaal van het rawk ‘n’ roll cafe bestijgt, is de bühne eerste van Zarboth. Dit duo met de drummer van We Insist! speelt een verrassende mix van jazz, Primus en zware metal. Zappa lijkt gedurende de hele 50 minuten door de zaal te spoken. Humor, complexe gitaarpartijen en volle ritmepartijen combineren zich tot een hard, maar voortdurend verrassend geluid. Op ludieke wijze worden samples ingezet, zoals in het hoogtepunt van de set. Daar spelen de twee heren mee met een sample van een Schotse dichter die zijn werk voorleest. Het ritme van de lettergrepen, duidelijk geprononceerd, wordt als basis voor het nummer genomen waar de heren omheen, mee- en tegenspelen. Na deze enerverende en muzikaal verrassende opener, is het helaas maar magertjes opgekomen publiek (het is immers 14 augustus) helemaal klaar voor een kleine rustpauze.

ENERGIEK
Bij We Insist! is het een stuk drukker op het podium: ingebouwd tussen versterkers en drumstel staan er vijf man op het podium. Dat belet ze echter niet om de ruimte die ze hebben vol te maken met bewegingen. Gedurende de hele show geeft de band alles. Hoewel dit kwintet duidelijk grotere zalen gewend is (en meer publiek) laat het zich op geen enkele wijze weerhouden door de opkomst. De mensen die er zijn, krijgen dan ook een spetterende show te zien. Muzikaal is het energieke geheel het best te omschrijven als een experimentele versie van Cursive of The Dismemberment Plan. Technische complexe stukken die er uitvliegen alsof je ze eigenlijk al na je eerste gitaarles zou moeten kunnen spelen. Dit zijn conservatorium-geschoolde muzikanten die rock spelen, maar zonder een moment pretentieus te klinken.

WARMING UP?
Verbazend is het geluid. Hoewel het ook weer behoorlijk hard klinkt, hoor je elk toontje dat gespeeld wordt. Hierdoor wordt het een hele dynamische show. De baritone saxofoon kan het ene moment nog geheel achteraan in het geluid liggen, om vervolgens tegen je neus aan te leunen. Het vijftal staat hier als warming up, maar staat te spelen alsof ze in de Major League in wedstrijd 7 van de World Series zitten. (Tjeerd heeft het over honkbal... denken we. - red.) Dit is rock op hoog niveau. Een niveau waar de gemiddelde rockband alleen maar van kan dromen en de betere rockband op mag hopen, maar nog wel heel erg veel voor moet oefenen. Zo boeien, verrassen en alles zo simpel laten lijken, dat kunnen alleen de echte groten.