Th’ Legendary Shack*Shakers schudden rockgeest uit de fles

Henry’s Funeral Shoe geeft aangenaam startschot

Wouter de Waal ,

Rauwheid, smerigheid, enthousiasme en energie: de kernwaarden van de rock ‘n' roll werden afgelopen zondag met verve uitgedragen door het uit Nashville afkomstige zooitje ongeregeld Th’ Legendary Shack*Shakers. Vooral de komische capriolen van frontman J.D. Wilkes wisten het publiek tot menig danspasje te verleiden.

Henry’s Funeral Shoe geeft aangenaam startschot

Rauwheid, smerigheid, enthousiasme en energie: de kernwaarden van de rock ‘n' roll werden afgelopen zondag met verve uitgedragen door het uit Nashville afkomstige zooitje ongeregeld Th’ Legendary Shack*Shakers. Vooral de komische capriolen van frontman J.D. Wilkes wisten het publiek tot menig danspasje te verleiden.

HENRY’S FUNERAL SHOE
Maar eerst mag het Welshe duo Henry’s Funeral Shoe (om precies te zijn afkomstig uit een plaats met de prachtige poëtische naam Ystrad Mynach) het bal openen met niet heel poëtische, maar wel verdomd effectieve rock ‘n roll. Enkel de bolhoed van de zanger/gitarist en de elegante bandnaam doen vermoeden dat we hier met een combo van Britse komaf te maken hebben. De muziek van het tweetal ademt eerder een Amerikaanse geest van vuige rootsrock, met een veelvuldig van een bluesy slide-stijl gebruikmakende gitarist en een explosieve drummer. Een toepasselijk begin van de avond, dat sporadisch al een dame of heer tot een voorzichtige poging tot dansen weet te verleiden.

TH’ LEGENDARY SHACK*SHAKERS
Die pogingen worden al snel en onvermijdelijk veelvuldiger met het aantreden van het daadwerkelijk Amerikaanse Th’ Legendary Shack*Shakers. Met een stevige muzikale basis weet deze band de zaal moeiteloos plat te spelen. Hierin vallen de rap voortrollende bassdrums op, samen met een gezonde dosis humor en bovenal het uitzinnige gedrag van tenger boegbeeld, zanger en mondharpspeler J.D. Wilkes. Deze meneer Wilkes lijkt het type dat vroeger op school al het drukste mannetje van de klas was en met zijn onvermoeibare inzet om de boel op stelten te zetten menig schooljuffrouw en –meester grijze haren heeft weten te bezorgen. De ideale frontman van een authentieke rockband kortom. Met zijn rijk gevarieerde lichaams- en gebarentaal en het vermogen spontaan passend te reageren op commentaar uit het publiek weet hij de aanwezigen bedrieglijk eenvoudig om zijn vinger te winden en massaal aan het bewegen te krijgen. Of zoals een fotograaf het na afloop eenvoudig samenvat: zo hoor je rock ‘n' roll te spelen. En dat is een statement waar verder eigenlijk niets aan toe te voegen valt.