Boston speelde afgelopen zondag een uitwedstrijd in ons eigen Little Devil. Frigate opende het festijn op een opgewekte noot, waarna de in groten getale aanwezige stevige kaalkoppen helemaal uit hun dak konden gaan op de old school hardcore van Slapshot.

FRIGATE
Doordat Stars & Stripes uiteindelijk toch niet aangehaakt heeft bij de korte Europese tour van Slapshot, mag Frigate vandaag rond de klok van vijf als enige support het publiek opwarmen. Hoewel deze band drummer en gitarist deelt met de hoofdact van vandaag, tapt men toch duidelijk uit een ander muzikaal vaatje: dit door een gedreven bassende en zingende dame aangevoerde gezelschap brengt geen hardcore, maar onversneden, vrolijke en aanstekelijke punkrock aan de man. Wel overeenkomstig zijn de eenvoud en directheid van het materiaal en de vele aansprekende korte refreintjes in de liedjes. Het publiek ziet het allemaal met goedkeuring aan, maar komt op een enkele crowdsurfende enthousiasteling na nog niet echt in beweging.

SLAPSHOT
Dat is wel anders bij de ouderwetse hardcoreformatie Slapshot, die alweer bijna vijfentwintig jaar (weliswaar met enige rustpauzes) de wereld bestookt met haar rappe en agressieve variant op punk. De sfeer die dit groepje veteranen uit Boston al bij het eerste nummer weet op te roepen, herinnert nog wel het sterkst aan de meer volkse publieksvakken tijdens een voetbalwedstrijd, waarbij het eigen team aan de winnende hand is.

De vele uit drie of vier lettergrepen bestaande kreten, die de sympathieke zanger (inclusief Cruijff-shirt) uitstoot bij wijze van refrein, worden door het voltallige publiek moeiteloos meegebruld, terwijl het voor een groot deel kaalhoofdige en vanaf het middel ontklede voorste deel van de toeschouwers elkaar ietwat ruw maar altijd gemoedelijk knuffelt, of ook wel op elkaar springt op zoek naar lichamelijk contact. Niet dat daar zoveel voor nodig is overigens, want in deze uitverkochte zaal is het moeilijk je buurvrouw of (meestal) buurman te ontwijken, wat de algemene gezelligheid natuurlijk alleen maar ten goede komt.

Een elektrisch versterkte ode aan chocomel, een a capella gezongen zeemanslied en de verrassende (alhoewel?) Smiths-cover Bigmouth Strikes Again maken het plaatje verder af en zorgen voor een uitermate prikkelende concertervaring. Met het wederom uit volle borst meegezongen Hang Up Your Boots (sowieso een goed advies voor de stagedivende medemens) komt na een klein anderhalf uur een einde aan het muzikale spervuur van onheuglijk veel meezingbare krakers. De onvermijdelijke conclusie: Olde Tyme Hardcore for life!