Avontuurlijke Muziek presenteerde afgelopen woensdag in Paradox het zowel qua nationaliteit als muziek grensoverstijgende SOL6. De indrukwekkende muzikale capriolen, waarbij fluisterzachte en snoeiharde momenten verwerkt werden in materiaal, variërend van eenvoudige wijsjes tot postmoderne uitspattingen, werden helaas slechts door weinigen gadegeslagen.
De line-up van SOL6 leest als een kleine staalkaart van de hedendaagse experimentele scene: Ex-er Luc op bas en 4Walls-pianist Veryan Weston zijn de aanvoerders van een kleurrijk ensemble dat verder nog Mandy Drummond (altviool), Hannah Marshall (cello), poolberin Ingrid Laubrock (tenorsax) en alomtegenwoordige drummer Tony Buck omvat. Deze woensdag blijkt wat dat op het podium oplevert: muzikaal vuurwerk! Dit stelletje muzikale anarchisten voelt zich namelijk nergens te goed of te slecht voor en rijgt dan ook moeiteloos complex gecomponeerde muziek en improvisatie aan min of meer herkenbare gezongen liederen. Zo worden we getrakteerd op chansons (Weston), cabaretnummers à la Weill (Laubrock), soulvolle jazz (Drummond) en melancholieke mijmering (Hannah Marshall), zonder uitzondering op verknipte wijze gebracht, waarbij de keel die Drummond op het einde van de tweede en laatste set weet op te zetten niet ongenoemd mag blijven. Sowieso verdient het gehele zestal niets dan lof voor haar muzikale prestaties.
Maar was het ook leuk? Daarover kunnen de meningen natuurlijk verschillen. De muzikanten vermaken zich in ieder geval uitstekend en ook bovengetekende vindt dit ‘Echte Onvervalste Mensenmuziek’. Zijn fotograferende compagnon houdt het echter na een half uur al voor gezien ("te moeilijk") en gelet op het schaarse publiek zullen meer mensen zijn oordeel delen. Toch verzandt de muziek van deze groep zeker niet in ontoegankelijkheid: er zijn immers ook de nodige vrolijke deuntjes te bespeuren. Dat blijkt voor veel mensen echter niet genoeg, waardoor SOL6 deze avond voornamelijk voor zichzelf en de goden speelt. Maar ach, misschien is dat ook wel het beste gezelschap…
De line-up van SOL6 leest als een kleine staalkaart van de hedendaagse experimentele scene: Ex-er Luc op bas en 4Walls-pianist Veryan Weston zijn de aanvoerders van een kleurrijk ensemble dat verder nog Mandy Drummond (altviool), Hannah Marshall (cello), poolberin Ingrid Laubrock (tenorsax) en alomtegenwoordige drummer Tony Buck omvat. Deze woensdag blijkt wat dat op het podium oplevert: muzikaal vuurwerk! Dit stelletje muzikale anarchisten voelt zich namelijk nergens te goed of te slecht voor en rijgt dan ook moeiteloos complex gecomponeerde muziek en improvisatie aan min of meer herkenbare gezongen liederen. Zo worden we getrakteerd op chansons (Weston), cabaretnummers à la Weill (Laubrock), soulvolle jazz (Drummond) en melancholieke mijmering (Hannah Marshall), zonder uitzondering op verknipte wijze gebracht, waarbij de keel die Drummond op het einde van de tweede en laatste set weet op te zetten niet ongenoemd mag blijven. Sowieso verdient het gehele zestal niets dan lof voor haar muzikale prestaties.
Maar was het ook leuk? Daarover kunnen de meningen natuurlijk verschillen. De muzikanten vermaken zich in ieder geval uitstekend en ook bovengetekende vindt dit ‘Echte Onvervalste Mensenmuziek’. Zijn fotograferende compagnon houdt het echter na een half uur al voor gezien ("te moeilijk") en gelet op het schaarse publiek zullen meer mensen zijn oordeel delen. Toch verzandt de muziek van deze groep zeker niet in ontoegankelijkheid: er zijn immers ook de nodige vrolijke deuntjes te bespeuren. Dat blijkt voor veel mensen echter niet genoeg, waardoor SOL6 deze avond voornamelijk voor zichzelf en de goden speelt. Maar ach, misschien is dat ook wel het beste gezelschap…