Het was zaterdag headbangen geblazen in de Kleine Zaal. Amen Ra creëerde duistere sferen, A Storm Of Light zwiepte met haar en Zeni Geva was verbluffend creatief en grappig.

AMEN RA
Het Belgische Amen Ra stond al een paar keer eerder in Tilburg, maar het wordt deze keer een ander optreden dan de voorgaande. De loodzware doommetal is verder uitgediept en verbreed met rustiger intermezzo’s, waarbij de zanger ineens een dromerig, clean geluid laat horen naast zijn schrille, overslaande krijsen. Ook kijkt hij de zaal een paar keer aan - dat doet ‘ie anders nooit. De rustige stukken duren iets langer dan voor de spanningsboog noodzakelijk is, maar nut hebben ze onmiskenbaar: de woeste erupties van gitaar- en basgeweld komen zo nog beter tot hun recht. Want dat blijft toch het belangrijkste: Amen Ra creëert met vernietigende bombast een beklemmende, duistere sfeer in de Green Room. (FV)

A STORM OF LIGHT
Met een minder pretentieuze versie van Billy Corgan als zanger, maar met een zelfde ‘geknepen’ manier van zingen die zeer toepasselijk is, brengt A Storm Of Light trage metal ten gehore. Een van de weinige dames op het festival is de zangeres van A Storm Of Light, die na het eerste nummer haar intrede doet en het eerste kwartier vooral een toevoeging is van rondzwiepend haar. De eerste nummers zijn wat traag en misschien wat saai, maar naarmate het accent meer komt te liggen op de zang, wordt de muziek pakkender. Qua samenzang lijkt de samenwerking tussen Isobel Campbell en Mark Lanegan als inspiratie te hebben gediend. In muzikaal opzicht is er echter geen overeenkomst te bespeuren. A Storm Of Light lijkt zich op de scheidingslijn tussen luister- en rock(dans)muziek te vinden. Het publiek lijkt het hier soms moeilijk mee te hebben. Toch is optreden van A Storm of Light zeker geslaagd zo op de vroege avond van de zaterdag. (LR)

SIX ORGANS OF ADMITTANCE
Six Organs Of Admittance, zegt het programma, maar op het podium zit slechts een man met een semi-akoestische gitaar. De rest van de band is kennelijk thuisgebleven, wat voor fans misschien een teleurstelling is, maar wel erg goed uitpakt. Deze man betoont zich namelijk een prima folkzanger en een geweldig gitarist. Voor ieder nummer stemt hij zijn gitaar weer anders. De constante factor is een laag gestemde ondertoon, waar hij een aantal sublieme arrangementen overheen tokkelt. Zijn melancholische stem heeft dat overslaande van Sixteen Horsepower. Voor de artiest in kwestie was het kennelijk een nieuwe ervaring om solo te spelen. Een experiment dat zeker voor herhaling vatbaar is. (FV)

ZENI GEVA
De heren van deze Japanse hardcoreband spreken verdacht goed Nederlands. Hun hardcore met bluesinvloeden en vingervlug gitaarwerk is ontzettend goed, maar vooral erg leuk! De performence van de band en de interactie met het publiek zijn een welkome afwisseling na vele in zichzelf gekeerde muzikanten. De steengoede drummer laat Matthew Bellamy-achtige gilletjes horen. Het bijzondere aan Zeni Geva is de muziek die niet lijkt te kloppen, maar toch goed in het gehoor ligt (of andersom). Er zijn twee gitaristen, waarvan er één onder andere het geluid van een Turkse sas voortbrengt en de andere de baspartijen speelt. De creativiteit van de muzikanten is verbluffend en de muziek vraagt om meebewegen. Zeni Geva heeft in ieder geval een plekje in de harten van de Roadburners verroverd. (LR)

GUAPO
De meest technische band van de avond, althans, hoorbaar, met songstructuren die zo nu en dan doen denken aan The Mars Volta en het Noorse The Shining. Wat de act echter een beetje ongeloofwaardig maakt, zijn de kitscherige shirts met glitters. Uniek op Roadburn, maar zeker ook misplaatst. Wie daar doorheen weet te kijken, ziet een getalenteerde band, met muzikanten die elkaar feilloos aanvoelen. Dit resulteert in een aantal knappe improvisaties. ZXZW had Guapo al in de herfst van vorig jaar en op Roadburn laat ze zien nog steeds in ontwikkeling te zijn. (AdV)

Even geduld nog... De foto's van Roadburn zaterdag komen later vandaag op de site.