De eerste dag van de veertiende editie van Roadburn is ook in de Dommelsch Zaal voorbij. Een dag vol hoogtepunten met Motorpsycho als kers op de taart en een band die dertig jaar geleden al had moeten stoppen.

UFOMAMMUT
De eer om de start van dit spektakelstuk in te luiden is voor Ufomammut. De drie Italianen laten in het gebruikelijke uur een sterk staaltje logge stoner-metal en  sludge horen. Daarnaast klinken de karakteristieke psychedelische trekjes die vooral op het laatste album, Idolum, sterk naar voren komen. De naam van de band doet eer aan de sound die ze vanmiddag laat horen; de logge, zware doom-riffs die langzaam je ziel in schuren refereren aan het 'Mammut'-deel, de vreemde samples en spacy keyboardgeluidjes aan het 'Ufo'-gedeelte. Net als op plaat komt de muziek ook op het podium zwaar en vooral aardedonker over. Enig oponthoud door een losse kabel en een omgevallen bekken mag het resultaat niet deren. (RM)

BARONESS
Het is tijd voor de Amerikanen van Baroness. Na een onheilspellende intro, waarbij enkel twee gitaristen het podium bezetten, stapt ook de rest van de band de planken op. Wat volgt is een set van een uur zonder een moment rust. De hardcore-invloeden komen duidelijk naar voren, wat ook te merken is in de zaal, waar mensen er moeite mee hebben om stil te blijven staan. Baroness geniet zelf ook duidelijk van de catchy songs vol strak drumwerk en sterke gitaarpartijen. De grootste kracht ligt hem echter in de vocals. De licht gepolijste, brute stem van zanger John Baizley wordt af en toe bijgestaan door de andere gitarist en de bassist. Alles bij elkaar weten de jongen van Baroness een zeer strakke set neer te zetten. (RM)

ORANGE GOBLIN
De Dommelsch Zaal van 013 kleurt net na het avondeten vrolijk oranje: tijd voor Orange Goblin. In eerste instantie denk je te maken te hebben met een Texaans gezelschap, ware het niet dat dit vooroordeel direct naar de prullenbak kan worden verwezen. Orange Goblin is namelijk ontzettend Brits. Het uit London afkomstige gezelschap is een beetje de Mötorhead voor mietjes. Voor de mannen die geen echte Harley kunnen betalen. Dit neemt niet weg dat wat er vertoond wordt op het podium ontzettend goed is. De band speelt nagenoeg vlekkeloos. Op blues gestoelde stonermetal met hier en daar likjes southern rock en zelfs heavy metal kwaststreken. De beer van een zanger is zo’n type dat in twee slokken zijn blikje bier soldaat maakt, om deze vervolgens tegen zijn voorhoofd in elkaar te drukken. Zijn zang doet denken aan John Garcia van Kyuss met een donkerbruine rand eromheen. De Roadburners zijn na Orange Goblin zeker klaargestoomd voor het stonerweekend dat voor de boeg staat. (DS)

AMON DÜÜL II
Een van de hoofdacts van de eerste Roadburndag is toch wel Amon Düül II, pioniers in de Duitse Rock Welt. Voor het zover is, krijgt het publiek echter een zeer uitgebreide soundcheck voor de kiezen. Iets later dan gepland is het dan eindelijk zover, Amon Düül II betreedt het podium. Wat ze de zaal vervolgens in dik een uur voorschotelt, mag met recht een anticlimax genoemd worden. Noem het een gebrek, noem het de generatiekloof, noem het hoe je het beestje noemen wilt; uw recensent bekruipt toch steeds het gevoel dat hij naar een bejaardenkoor staat te kijken. Elk greintje tempo wordt na ieder nummer uit de show gehaald door de ellenlange pauzes en overleggen. De totale performance komt té hard geprobeerd over en daarbij is de garderobe van de mannen ook nog eens enorm gedateerd. Ook op muzikaal gebied is Amon Düül II duidelijk in de seventies - haar gloriejaren - blijven hangen. Een typisch geval van 'vergane glorie'. (RM)

MOTORPSYCHO
Tijd voor de hoofdact van vanavond: het Noorse Motorpsycho. De band begint lekker at ease, net als het publiek dat hier en daar gewoon lekker zittend van de muziek geniet. Muzikale kameleon Motorpsycho, dat elk album weer anders klinkt zonder daarbij in te boeten, laat ook vanavond zien dat het veel verschillende gezichten kent. Van alles komt er dan ook voorbij in de tweeënhalf uur (plus twintig minuten toegift!). Van Little Lucid Moments naar Black Hole/Blank Canvas en helemaal terug naar het uit 1998 afkomstige Trust Us. Gitarist Snah en bassist Bent Sæther zijn goed bij stem en raken met hun tweestemmig handelsmerk menig bezoeker tot in de ziel. Dit is muziek puur op gevoel gespeeld. Het pakt je vast, sleurt je rond of slaat je onverwachts met de vlakke hand in het gezicht. Motorpsycho is vanavond niet te overtreffen. Hoewel het een lange zit is en je af en toe tijdsbesef kwijtraakt, is dit nu al een hoogtepunt van Roadburn 2009 dat lastig te overtreffen valt. (DS)