In een afgeladen Cul de Sac staat Majestic Scene na vier jaar weer op het podium. In een korte, maar goed uitgebalanceerde set overdonderen zij de zaal met hun hoogstaande Europeana. Een genot voor het oor. Na afloop is dan ook iedereen het er over eens dat dit naar meer smaakt. Daar zullen we nog even op moeten wachten, wel zijn we al vast uitgenodigd voor de CD-presentatie, ergens in de nabije toekomst.

Majestic Scene begint gewaagd, erg klein. Drie nieuwe nummers, die erg aan Giant Sand en Calexico doen denken. Ondanks dat de nummers voor iedereen onbekend zijn, is de Cul meteen met de volle aandacht bij de band. Dit is wonderbaarlijk te noemen, zeker met het gedrag dat Tilburg normaal vertoont bij concerten. Overigens geheel terecht, want deze drie nummers staan als een huis. Net als de rest van de set.

Hoewel Majestic Scene vier jaar niet heeft opgetreden en nu in een vernieuwde samenstelling op de bühne staat, lijkt het of de band nooit anders heeft gedaan. Wellicht omdat Eileen Beneken en Antoine Kroes, de nieuwe leden, jaren hebben samengespeeld met drummer Swanenberg in AnumberOne. De chemie spat in ieder geval van het podium.

Na de drie rustigere nummers bouwt Majestic Scene, langs een aantal oudere nummers en met gastmuzikanten op de sax, de set steeds verder uit. Een paar knallende nummers, een paar rustigere nummers (die afwisseling is volgens eigen zeggen nodig omdat ook zij een dagje ouder worden), om vervolgens in een geluidsexplosie nogal onverwachts te eindigen. De hoop is dan op een toegift van een uur, maar we moeten het doen met een pompende versie van Tragic Rising. Heel Cul de Sac wordt in beweging gezet en op het podium gooien ze er nog net even dat tandje bovenop. 

Dit is het feestje dat Cul de Sac zich wenste. Met nu al een van de beste optredens van 2009. Zullen er weinige zijn die de broeierige passie van Majestic Scene zullen evenaren. Hopelijk laat die cd-presentatie niet al te lang op zich wachten. En dan daarna de welverdiende wereldwijde doorbraak.