Roxxity had genoeg in huis om Paradox op een rustige paaszondag langzaamaan te vullen met geïnteresseerd publiek. Het werd een diverse middag, met muziekstijlen variërend van rock tot zoete pop.

MARTIJN MEULENDIJK
Het optreden van Martijn Meulendijk begint degelijk en solide. Hij zingt op een Johnny Cash-achtige manier over het wilde westen en het harde leven van die tijd. Daar komt hij goed mee weg. Het valt echter in duigen wanneer hij zijn zelfgeschreven liedjes vol botte taal over seks gaat zingen. Dat werkt niet na zijn eerste twee, zeer serieuze liedjes. Zijn improvaties gedurende het hele optreden laten te wensen over. Hij mimet bijvoorbeeld een mondharmonica, totdat hij er zelf om moet lachen, alsmede het publiek. Als hij zijn broer uitnodigt voor het laatste lied, komt het weer wat op niveau. Met zijn flinke dosis zelfvertrouwen en zelfspot krijgt zijn optreden net een voldoende.

BRIDGET VAN ZUNDERT
De zaal loopt wat voller wanneer Bridget van Zundert begint. Van Zundert is een singer-songwriter die met breekbare stem gevoelige liedjes zingt. Het publiek geniet van de goede opbouw van haar liedjes en haar mooie stem. Ze klinkt helaas wat onzeker en valt daardoor soms uit de toon. Het valt op dat ze let op alles wat er in de zaal gebeurt. Op het einde komt ze pas los, bij een lied over liefde. Kippenvel! Dan pas hoor je het volle bereik van haar stem en zie je haar echt genieten. Van Zundert mag meer vertrouwen hebben in haar eigen kunnen. Dat komt haar optreden zeker ten goede.

7AM
Het hoogtepunt van deze middag is de lekkere feel good singer-songwritermuziek van 7AM. Het publiek is duidelijk afgekomen op dit duo. Door de goede akoestiek in de zaal hoor je de verslavend zuivere stem van zanger Matthijs goed. 7AM gebruikt haar percussie en geluidseffecten beter dan bij No Sleep vorige maand in 013, wat de muziek divers en completer maakt. Het optreden is ook intiemer, mede door de uitleg die het duo bij ieder lied geeft. 7AM bewijst weer eens waarom ze eerder dit jaar de Lucas Dec Bokaal in Cul de Sac heeft gewonnen.

MARLON PENN
Het bewijst eens te meer je kwaliteiten als muzikant als je zonder band de sterren van de hemel speelt. In het begin moet Marlon Penn nog wat op gang komen, maar met zijn tekst en uitleg voorafgaand aan ieder lied, wordt het al snel een intiem solo-optreden met veel ruimte voor improvisatie. Penn laat je zijn ziel zien. Dit is kippenvelmuziek. De manier waarop hij zijn stem zo volledig en puur gebruikt, het zichtbare gemak waarop hij akoestische -en elektrische gitaar afwisselt; Marlon Penn is puur muzikaal genot.

KAYLEIGH
Mierzoete country-achtige popliedjes laat Kayleigh door de zaal klinken. De zaal loopt half leeg wanneer de band begint met haar optreden. Dat is ook niet zo raar. Als je net Marlon Penn’s pure rock hebt gehoord, mist Kayleigh wat power. Het optreden zit wel goed in elkaar. De drie gitaristen en drummer zijn perfect op elkaar ingespeeld en wisselen elkaar goed af. De stem van zangeres Kayleigh is zuiver en ze zingt elke nummer met professioneel gemak. Maar ondanks dit alles blijft Kayleigh niet boeien. Na drie liedjes heb je het wel gehoord. Het is lied na lied meer van hetzelfde. Pas op het einde word je weer bij de les gehaald, doordat er meer passie in het optreden komt. Strak spelen is voor Kayleigh niet genoeg om iets muzikaal goeds neer te zetten.