Popa Chubby toonde zich woensdagavond de hardste werker binnen de bluesscene met een twee uur durende show in de Kleine Zaal van 013. De balans lag echter te veel op de langdurige solo's, waardoor de leek vrij weinig te zoeken had bij de Amerikaanse rocker.

Popa Chubby is met zijn kolossale lichaam, getatoeëerde armen, geitensik en donkere zonnebril een imposante verschijning wanneer hij het podium van de Kleine Zaal betreedt. Zodra hij de afgesleten Fender om zijn nek hangt, is hij volledig in de ban van zijn eigen muziek: oprechte, New Yorkse blues met hier en daar wat metalinvloeden. Popa Chubby mengt de vuige kracht van Motörhead met het experimentele gitaarspel van Jimi Hendrix, hij combineert de schwung van de vroegere Lou Reed met de passie van Leonard Cohen.

Aan werklust geen gebrek. Popa Chubby en zijn band nemen geen pauze tussen de nummers en wachten het applaus niet eens af. Het zweet gutst met liters van de frontman en zijn microfoon. Popa Chubby heeft precies de juiste, rauwe stem voor het bluesgenre en het is een plezier om hem van zijn muziek te zien genieten. Vooral tijdens de solo's zien we de vriendelijke reus bijkans in extase geraken. De muziek zelf is wat minder bijzonder. Bas en drum doen niet meer dan strikt noodzakelijk. Popa Chubby's composities zijn redelijk doorsnee stukken blues, waarin de gitaarsolo een bijzondere plaats inneemt.

Popa Chubby is een oorspronkelijk, technisch begaafd gitarist, die interessante dingen met zijn gitaar kan doen en uitblinkt in zijn timing. Zijn spel met volumes en stiltes is aardig, maar af en toe vraag je je toch echt af waar de man met zijn solo's naar toe wil. Het duurt en duurt maar en als je geen doorgewinterde bluesliefhebber bent, is het lastig om de aandacht er voortdurend bij te houden. Popa Chubby trapt het gaspedaal vaak net te laat in en de ellenlange solo's maken het geheel te langdradig en ongebalanceerd. Zelfs een oude spiritual en Cohen's Hallelujah ontkomen niet aan een gitaarsolo. Aan de andere kant: bij vlagen speelt de man zo bloedstollend sterk dat je de langdradigheid bijna vergeeft. Bijna.

Popa Chubby verdient respect voor zijn onophoudelijke energie en nooit falende gitaarspel. Hij gaat zelfs langer door dan 013 toe staat. Al met al is deze kolos best een belevenis, maar je moet wel heel erg van gitaarsolo's houden om er de volle twee uur van te kunnen genieten.