Het was een last-minute bedoeling, maar binnen twee weken was het geregeld: Achterhoekers The Bloody Honkies en Tilburgers Hooghwater op dezelfde avond in Little Devil als onderdeel van een mini-tour. Voor Hooghwater was het vertrouwde grond, The Bloody Honkies moest zichtbaar wennen aan het kleine podium.

THE BLOODY HONKIES
Je hebt laat beginnen en je hebt lááááát beginnen. The Bloody Honkies valt in de laatste categorie als een uur na bedoelde aanvang eindelijk de eerste noten klinken. Een instrumentaal nummer waarvan de riff noot voor noot hetzelfde is als Frank Zappa's Willie The Pimp. Het is een goede intro om alvast kennis te maken met de muzikanten. Drummer Tom Hoekman speelt aardig, maar bij tijd en wijle verre van strak, bassist Clemens Mul houdt het simpel en solide, terwijl gitarist Wout Kemkens wild solerend zijn kunsten mag vertonen. Na het instrumentaaltje springt zanger Clemens Mul op het podium. Vanaf dat moment zijn de nummers in twee categorieën in te delen: dreinerige bluesrockers die vaak veel te lang doorgaan en rechttoe rechtaan rockers met de vuist in de lucht. Laatstgenoemde categorie valt een stuk beter bij het publiek en Clemens perst er een aantal heerlijke schreeuwmomenten uit. Dat alles gesmoord met flink wat Grolsch en een dubbele whiskey, die hij in één keer achterover slaat.

HOOGHWATER
Waar The Bloody Honkies de blue-collar worker van de Nederlandse rockmuziek is, is Hooghwater meer gesofisticeerd. De vergelijking met De Staat en Queens Of The Stone Age wordt vaker gemaakt, maar daar waar de Nijmegenaren van De Staat meer voor songs gaan met kop, middenstuk en staart, wil Hooghwater ook wel eens midden in een nummer alle vaart en energie inwisselen voor het experiment. Dat pakt soms goed uit en kan ook soms te lang door blijven gaan. En ja, ook deze avond is 'het terugkerende euvel van Hooghwater' van de partij: het geluid. Vooral de gitaar van Chris Blankers heeft een knarsend laagje dat onprettig klinkt. De hoge tonen sissen, waardoor er een muur van white noise ontstaat. Wie daar doorheen kan luisteren, hoort een band die ongelooflijk strak staat te spelen. Drummer Ries Doms is een beest met twee stokken en als hij er tijdens de toegift zijn laatste restje energie uit ramt, is het gedaan. Morgen weer een dag, dan met The Bloody Honkies helemaal naar Berlijn.