Zondagavond traden drie onvervalste doombands aan in Little Devil: het Rotterdamse Officium Triste, het Zweedse Isole en het Amerikaanse Evoken. Waar de eerste band ons trakteerde op sterk aan het Engeland van begin jaren negentig refererende gothic doom, greep de tweede nog verder terug naar de oorsprong van het genre rond 1970, waarna de derde het publiek stortte in een tijdloos domein van inktzwarte duisternis.

OFFICIUM TRISTE
Het inmiddels al weer vijftien jaar actieve Rotterdamse gezelschap Officium Triste opent deze donkere avond met sterk op het oude Engelse doomdrietal My Dying Bride, Paradise Lost en Anathema geënte metal. Imponerende death grunts worden gecombineerd met plechtige gitaarriffs en klassiek aandoend toetsenwerk (dat bij deze gelegenheid overigens uit een doosje komt) en het tempo van de liederen is doorgaans gepast statig. Songtitels als Roses On My Grave en My Charcoal Heart verraden het zwaar romantische karakter van de teksten, die naadloos aansluiten bij de sfeer van de muziek. Een mooie opening van de avond.

ISOLE
De zonder uitzondering langharige en bebaarde Zweden van Isole tappen vervolgens uit een rockender vaatje. Hun duistere psychedelische muziek heeft duidelijk veel te danken aan het 'doomy' oergeluid van Black Sabbath, inclusief de draai die hun landgenoten van Candlemass daaraan gegeven hebben. Van een schaamteloze kopie is echter zeker geen sprake, want naast de heldere vocalen springen vooral het regelmatig inventieve gitaarwerk en de soms ritmisch complexe structuur van de songs in het oor; twee zaken die je over het algemeen niet direct met doom associeert, maar die Isole moeiteloos in haar muzikale universum weet te integreren.

EVOKEN
Met Evoken wordt tenslotte het hoogtepunt, of wellicht beter gezegd het gitzwarte dieptepunt van de avond bereikt. Vergelijkingen met andere orkestjes dringen zich niet zo direct op als bij de voorgaande twee bands, maar eventueel kan Winter wel als referentiepunt dienen (voor wie die naam wat zegt dan). Bij aanvang van hun set spreiden deze Amerikanen meteen een loodzware deken van geluid over het publiek uit, die tijdens de rest van het optreden geen moment meer wordt opgetild. Doom in de overtreffende trap dus, waarbij beschouwende muzikale overwegingen verstommen en plaatsmaken voor een ervaring van totale duisternis. Derhalve lijkt het woord ‘concert’ hier misplaatst en dekt de term Zwarte Mis de lading beter. Een uitermate geslaagde bijeenkomst voor de ware doemfanaat kortom!